Swego czasu miałam taki pomysł napisania pracy o psach Japonii. Wiadomo Hachiko, Shiba inu etc. Ale czy ktoś zna więcej ras? NO śmiało, ręka w górę :-). A dla tych co jednak nie słyszeli o innych rasach niż wyżej wymienione, pochodzących właśnie  z Japonii, zapraszam do lektury :-). Z dedykacja dla KENZO najcudowniejszej AKITY :-).

W ostatnich dekadach, posiadanie psów w Japonii znacząco zmieniło się. Głównie z funkcji utylitarnej, w koncept zwierząt włączonych w system rodzinny. W większości przypadków, psy są uważane za członków rodziny. Wielu Japończyków, traktuje psy w taki sam sposób jak dzieci. W religijnej hierarchii, psy zajmują stanowisko zaraz po człowieku, ale nad wszystkimi innymi zwierzętami i formami życia. To stanowisko nie jest do końca określone, co zostawia wiele otwartych kwestii dotyczących posiadania psa w Japonii. Włączając w to przede wszystkim opiekę, i utrzymanie psów, ale również to, jak zająć się nimi po śmierci.

Psy w Japonii ciągle zwiększają swoją liczebność. Dają poczucie towarzystwa, bez poczucia zapotrzebowania jakie mają dzieci. Psy ( jak w ostatnich czasach również w innych krajach )są alternatywą dla osób które nie mają czasu, aby wychować własne dziecko.

Obecnie, zwiększa się liczba zwierząt niż dzieci poniżej piętnastu lat. To stanowi problem w Japonii, gdyż już wcześniej borykała się ona z niskim przyrostem naturalnym.Chociaż jest widoczne, że ten problem się pogłębia.

Japoński zwierzęcy „Boom” rozpoczął się w 2003 roku, kiedy liczba psów i kotów przekroczyła liczbę rodzących się dzieci.

PSY W CODZIENNYM ŻYCIU

Mimo tego, że Japonia jest krajem całkiem zaludniony, i niezbyt przyjazdnym zwierzętom, to całkiem dobrze radzi ona sobie w tej kwestii. Japończycy znaleźli sposób, aby zaadoptować psy do ich życia codziennego. Jednym z takich rozwiązań jest posiadanie małych ras psów. Często wybierane są takie psy jak chihuahua, miniaturowe jamniki i miniaturowe pudle. Najczęstszym powodem wybierania małych ras psów, jest brak przestrzeni, ponadto twierdzi się, że małe psy pozwalają łatwiej utrzymać czystość.

Jednym z najpopularniejszych psów w tym kraju jest Shiba Inu. Mimo tego, że Shiby mogą być ponad 10 kg . Niektórzy Japończycy wolą Shibę ponieważ jest bardziej przyjazdna i żyje około 15 lat co czyni ją długowieczną wśród psów.

Japończycy mają również inną, dużą znaną rasę,Akitę, która zdobyła sławę i rozgłos po filmie HACHIKO. Historii opowiadającej o japońskim nauczycielu, który przypadkiem znalazł na dworcu szczeniaka Akity i adoptował go. Mimo że początkowo żona bohatera nie chciała zgodzić się na zatrzymanie psa. Po nieudanym poszukiwaniu potencjalnego właściciela pies został. Stworzył z właścicielem przyjacielski związek, który urósł po śmierci bohatera, do rangi światowej. Zobrazował on przykład szacunku i bezgranicznej przyjaźni.

W związku z obniżającym się przyrostem naturalnym i starzejącą się populacją, jest coraz więcej domów w Japonii, w których nie ma dzieci, tylko zwierzęta. W związku z tym, że niektóre rodziny nie mają dzieci, inwestują środki finansowe w swoje psy, jakby były one ich dziećmi. Od 2014 powstaje coraz więcej restauracji, w których mogą jeść przy jednym stole ze swoim właścicielem. Pojawiają się również psie SPA. Psy posiadają również sporą ilość sklepów z markową odzieżą jak Gucci czy Chanel, a psie ubrania szyte są na miarę.

Ale psy w Japonii, nie tylko spełniają funkcje towarzysza, są również, psami terapeutycznymi, pomagającymi osobom niepełnosprawnym , czy osobom w szpitalu, lub pracującymi jako towarzysze starszych osób. Niektóre organizacje jak Tokijska Therapy Dog Assosiation szkolą psy bez właścicieli, do pracy terapeutycznej, a następnie wysyłają je do potrzebujących domów lub szpitali w Japonii. Jeden z tego rodzaju psów był bohaterem filmu Walking with Dogs: Chirori i Tamaru, gdzie główny bohater Chirori, zamiast zostać uśpionym, został odkryty przez japońskiego piosenkarza i przeszkolony do pracy z osobami starszymi. Historia Chirori była tak inspirująca, że zbudowano pomnik na jej cześć. ( To samo zdarzyło się po śmierci Hachiko).

RELIGIA SHINTO

Według japońskiego folkloru, religia Shinto posiada ciemną stronę, nazywaną Inugami, którą dosłownie tłumaczy się jako bóg psa. Inugami to ciemne siły, które są połączone z ciemnymi rytuałami włączającymi wspólną ofiarę psa. W podobny sposób do shikagami, rytuały te pozwalają torturowanej psiej duszy być pod kontrolą tego, który go wezwał. Inugamimo może być użyte przez swojego właściciela do licytacji, przekleństw dotyczących ludzi nawet tych którzy je posiadają.

Wyjaśnieniem tego zjawiska może być fakt, połączony tym że, tradycyjnie psy w kulturze japońskiej trzymane były do celów utylitarnych, co stanowi przeciwieństwo obecnego psa towarzysza.

To podejście zmieniło się z czasem. Do tego stopnia że zaczęto nawet dbać o pośmiertny spokój psów które odeszły za „tęczowy most”.

PAMIĘĆ i Pośmiertna Opieka

Japońska tradycja religii ludowej i buddyzm mają znaczący wpływ na psie rytuały dotyczące śmierci i pamięci zmarłych. W pewnym stopniu, Zachodnia Kultura i Chrześcijaństwo miały na to wpływ.

Jakkolwiek, aspekty wyżej przedstawione są zróżnicowane na całym obszarze Japonii, i nierzadko zależy to od wierzeń, tradycji, i okoliczności każdej rodziny z osobna.

Tradycyjnie, psy nie były często uważane za członka rodziny. Chociaż są przypadki psów, których imiona były upamiętnione pośmiertnie w połowie XIXw. Możemy znaleźć parę przykładów, a te które odeszły za tęczowy most zostały włączone do elity klasy samurajów. W tym okresie psy jak i koty uważane były za członka społeczeństwa i nie zamieszkiwały domów wspólnotowych. Po śmierci zwierzęcia wspólnotowego, tradycja ludowa wymagała szczególnej ostrożności w stosunku do ich ciał, gdyż pochowane miały chronić całą wieś. Koncept mściwych duchów, pochodzi od wierzeń, że „ małe zwierzęta” jak psy czy koty, mogły swobodnie podróżować w czasie. Posiadały również moc siania duchowej zemsty na ludzi ( Tatari). W celu zapewnienia, że istota nie byłaby naruszona, a w niektórych przypadkach do pozyskania szczęścia lub ochrony przed duchem zwierząt, specjalne procedury były wymagane. Inni twierdzą że zwierzęta mogą się odrodzić tylko w określonym miejscu,o znaczeniu lub włączeniu pewnych pozycji w grobie zwierzęcia. Jeżeli nastąpił prawidłowy proces, wieś może mieć pewność, że nie zostanie zakłócony duch zmarłego.

Praktyki buddystycze,w szczególności pamięć o przodkach, miały bezpośredni wpływ na rytuał dla zwierząt w Japonii. Jakkolwiek, „ nie ma specjalnych skryptów dla zwierząt, „zostaw je w spokoju” w doktrynie Buddyjskiej. Dlatego, pamięć o zwierzętach jest pozostawiona otwarcie do różnorakiej interpretacji. Natomiast główną kością niezgody między osobami duchowymi jest, buddyjski cykl ponownych narodzin. Niektórzy twierdzą że jest faktycznie taka możliwość., przez właściwą opiekę za życia i pamięć po śmierci. Dla zwierzaka domowego, który ponownie się narodzi jako człowiek.

Inni z kolei twierdzą że, psy mogą odrodzić się ponownie tylko w ciele zwierząt. Często, klerycy buddyjscy, pozwalają rodzinom decydować. Różne świątynie, różnie interpretują różne rytuały, często je łączą albo całkowicie wykluczają.

Przez ostatnich kilka dekad, popularności i ilość psich cmentarzy wzrosła, w szczególności w zatłoczonych miejskich dzielnicach. W podmiejskich okolicach, wiele psów jest chowanych bezpośrednio w ziemi.” Na wzgórzach”, poza granicami miasta, tworząc harmonię pomiędzy rozpadającym się już ciałem, a zanikaniem wspomnień i smutkiem z tym związanym. W bardziej miejskim, stołecznym obszarze, właściciele psów wybierają kremację dla swoich towarzyszy. Mogą zdecydować czy chcą go pochować w zbiorowym lub pojedynczym grobie. Lub zachować szczątki w kolumbarium. Na prośbę chowano psy z właścicielem. Niektórzy właściciele, przeprowadzają pochówek i rytuały jak dla człowieka. Jakkolwiek, większość praktyk wzmacnia granice, w których psy umieszczone są w marginalnej pozycji. Kontrastem są w stosunku do tradycyjnych wierzeń folkowych, przekonania że, psia dusza nie zrobi im krzywdy, czego gwarancją ma być sposób pamięci o niej.

Jakkolwiek, rytuały i obrzędy służą do łagodzenia bólu. Rezultatem tego jest „ przejście od rytuałów i modlitw, do okazywania straty i żałoby po śmierci zwierzaka. Zmarłe psy są coraz częściej zapamiętywane jako członkowie rodziny, i są coraz częściej umieszczane na ołtarzu rodzinnym wspominając odeszłego członka rodziny.

W obecnym społeczeństwie, elementy zachodniej myśli i Chrześcijaństwa zostały również wplecione w praktyki pogrzebowe zmarłych zwierząt domowych. Jednym z takich przykładów może być obraz „ Tęczowego Mostu”, koncept podobny do Zachodniej idei nieba. Tęczowy Most, jest określany jako miejsce utopijne dla zmarłych psów, których dusze, oczekują po śmierci właściciela na jego duszę. Gdzie po wspólnym spotkaniu, obie dusze udają się do nieba.

Ta koncepcja mocniej podkreśla rosnącą rodzinną wieź pomiędzy psami, a ich właścicielami w Japonii.

Japonia ( inaczej niż kraje amerykańskie i europejskie) posiada Rok Psa. Który roku 2006 przypadł na 29 stycznia. Mimo tego że Japończycy obchodzą Nowy Rok pierwszego stycznia, używają zwierzęcych symboli jak Chińczycy w swoim kalendarzu. Zostały one zaadoptowane do kalendarza w około 604 roku w okresie panowania Empress Suiko. Inaczej niż Zachodni Zodiak, który jest podzielony na 12 miesięcy, Azjatycki Zodiak jest podzielony na 12 lat. Każdy rok nazwany jest zwierzęciem jak: szczur,wół, tygrys,królik, smok, wąż, baran, małpa,kogut, pies i dzik. Okresy po Japońsku nazywają się ETO. Rok 2006 ( Heisei 18 – nen) był rokiem psa ( inu -doshi). Słowo „Inu” w języku japońskim oznacza PIES.

Ponadto w języku japońskim pojawiają się wyrażenia ze słowem pies, jak na przykład Inu mo kuwanai 犬も食わない, co oznacza bezwartościowy, dosłownie tłumaczone jako „ Nawet dog by się nie tknął” czy Inu ni rongo犬に論語 → Żucić perły świni co dosłownie tłumaczone jest jako „ Czytać Analekty Konfucjusza psu”. Dla zainteresowanych, pies japoński szczeka w inny sposób niż europejski. Onomatopeją psiego szczekania jest WAN -WAN.

Zapoznawszy się z obyczajami i psią kulturą w odległej Japonii, warto zaznajomić się również z rasami psów tego kraju.

Jedną z najstarszych psich ras jest Shiba Inu (柴犬) zwany też Shinba, Shiba Ken,Shiba Dog. Najmniejszy z sześciu pierwotnych japońskich psów. Charakterystyczny ze swoim pszyczkiem, kwadratowym ciałem, małymi stojącymi uszami, i zakręconym na grzbiet ogonem przypomina małą Akitę. W przeciwieństwie do Akity, i pozostałych ras japońskich

takich jak Hokkaido inu , Kai inu, Kishu Ino, Tosa Inu nie są związane z konkretnym obszarem Japonii.

DEFINICJA I ETYMOLOGIA

Kanji Shiba 柴 znaczy chrust, podszycie, chaszcze, drewno kominkowe ( drobne patyki, podpałka) zostało prawdopodobnie symbolicznie używane do określenia małego rozmiaru psa. Innym wyjaśnieniem nazwy psa były chaszcze, w których polowały psy. Kolejną z teorii nazwy psa były też jesienne liście i chaszcze, które przypominały umaszczenie psa. Japońskie słowo inu tłumaczy się jako pies ale w obecnych czasach rezygnuje się z tego przyrostka.W tłumaczeniu, te wytłumaczenia są mało prawdopodobne. Pierwszą wskazówką jest to , że Japończycy tłumaczą Kanji w kombinacji z Shiba Inu 柴犬 jako karłowaty pies w języku angielskim. Drugim dowodem jest obecność innych słów, gdzie Kanji Shiba 柴 jest używane jako zdrobnienie, na przykład 柴 栗 shiba guri, co oznacza „ karłowaty kasztan”, gdzie „shiba” oznacza karłowaty.

Wierzy się że pies Shiba jest najbardziej antycznym japońskim psem.

HISTORIA POCHODZENIA

Uważa się że Shiba przywędrowała do Japonii z ludźmi, którzy imigrowali do Japonii, z południa, w okresie Jomon ( około 8000 -200 przed Chrystusem). Przeprowadzone studia nad genetyczną różnorodnością pośród 11 Azjatyckich ras psów pokazały, że wśród Wschonio Azjatyckich ras psów , Shiba ukazuje najmniejszą różnorodność genetyczną, wskazując ponownie że, Shiba jest jednym z najstarszych i najbardziej prymitywnych ras.

Tak jak inne japońskie rasy psów, były one hodowane przez starożytnych japońskich myśliwych matagi do polowań. Wierzono że, posiadają szczególne właściwości związane z

pojęciem ducha, posłuszeństwa, lojalności i odwagi, i że ich charakter jest zawsze spokojny i rozważny, z wielką godnością. Ich oczy bywają trójkątne i schowane sugerujące palącą się w nich duszę”.

Do 1920 roku, rasa prawie wyginęła, a kolejne psy były hodowane z trzech różnych ocalałych linii:

Sanin Shiba, Ahinshu Shiba i Mino Shiba. II Wojna swiatowa i choroba w 1959 roku dodatkowo zdziesiątkowały rasę, i tylko Shinshu Shibas ocalały w wystarczającej liczbie aby uratować rasę.

TEMPERAMENT, STANDARD RASY i EWOLUCJA

Shiba inu to zwinny pies, który świetnie radzi sobie w górskim terenie, gdzie codziennością były polowania na małe ptactwo. Pies jest bardzo niezależny i bardzo inteligentny. Hodowcy rasy porównują go do kota. Psy są bardzo czyste, i często czyszczą się jak koty, to znaczy używając przednich łap. Posiadają kotom podobne zmysły i są tak ciężkie do wyszkolenia jak kotowate. Pomimo tych kotowatych cech, są prawdziwymi szpicopodobnymi, i wycofanymi do obcych północnopodobymi niezależnymi psami. Są bardzo uważne a czasami lubią zaskakiwać. Podobne do psów Basenji wyrażają dezaprobatę lub inne uczucia za pomocą wysokich odgłosów, używają raczej wrzasków niż szczekania. Po za Japonią, hodowla Shiby kieruje się standardami FCI opisanymi w 1992 roku i opartymi na japońskich standardach rasy. Standard FCI trzymał się pierwotnego

standardu, podczas gdy hodowcy spoza Japonii interpretują standard rasy zbyt dosłownie.

Japonia przywiązuje większą wagę do trzech kluczowych elementów, które uważa za niezbędne do oceny Shiby.

Te trzy elementy to :

Kan’i, Ryosei and Soboku .

Kan’i 敢 to najważniejsza cecha jaką Shiba powinien posiadać, to znaczy zbalansowany, odważny i pewny siebie.

Ryosei 良性 ( „ dobry charakter”) odnosi się do lojalnego i posłusznego charakteru Shiby, który posiada wyostrzone zmysły, które czynią go wspaniałym obrońcom domu.

Soboku 素樸 odnosi się do naturalnego piękna duszy, oznaczającego że Shiba powinien być wesoły i spontaniczny.

Tosa Inu Tosa Ken 土佐犬(2) ( Japoński Mastif , Tosa Pies,Tosa Touken,Tosa Tôken ) 土佐闘犬

Bez wątpienia Tosa Inu jest jednym z najbardziej fascynujących psów, ale równocześnie najmniej rozumianych, możemy to porównać mniej więcej z krajem, z którego pochodzi. Krajem ojczystym Tosy Inu jest najmniejsza z japońskich wysp Shikoku. Ich charakter odzwierciedla wiele atrybutów japońskiej kultury i mentalności.

Definicja i pochodzenie

Te psy jak większość pozostałych ras nazwana została po prefekturze Tosa teraz nazywanej Kochi. W czasach, kiedy prefektura nosiła nazwę Tosa, była ona znana z bardzo często

odbywających się tak walk psów. Na początku rasa Akita była silniejsza niż Tosa, ale z czasem sytuacja odwróciła się, gdyż Tosa była krzyżowana z rasami europejskimi.

Akity i Tosy były ze soba krzyżowane, czego rezultatem jest potomstwo nazywane „Shin Akita”.

Tosa Inu 土佐犬 dokładnie oznacza „Pies Tosa” dwa pierwsze ideogramy (Kanji) oznaczają dwa słowa „Tosa” i „pies”.Czasami pojawia się nazwa”TosaKen”, co również oznacza Psa Tosę. Wyraz Inu i Ken oznaczają psa i są stosowane wymiennie. Jedyną rożnicą jest to , że wersja Tosa Ken stosowana może być częściej w wersji mówionej. Tosy nazywane są również Japońskimi Mastifami albo Japońskimi Psami do Walk z japońskiego 土佐闘犬. Tosa Touken lub Tosa Tôken, co dokładnie oznacza”Walczący Pies Tosa”.

Historia i pochodzenie

Kiedy japońscy politycy od izolacji skończyli z Restauracją Meiji ( od 1866 do 1869), coraz więcej obcokrajowców z dużymi psami zaczęło przekraczać granice Kraju Kwitnącej Wiśni. Japończycy byli zafascynowani wielkością i wytrzymałością tych zachodnich psów. W rezultacie zaczęto krzyżować psy pierwotne z psami przybyłymi. Aby stworzyć Tosę skrzyżowano Shikoku ken z Buldogami 1872, Mastify(1874). Niemieckie wyżły ( 1876) i Dogi niemiecie( 1924), Bulteriery i Owczarki Berneńsie, które były używane do

sekwencyjnych kryć.

W krótkim czasie, udało im się naprawić, typ koncentrujący charakterystykę japońskiego „Sumo”. W 1925 roku rasa była już dobrze zdefiniowana, a w 1930 roku, oficjalne stowarzyszenie zostało stworzone po to aby chronić rozproszenie rasy.

Oryginalna Tosa Inu jest odważna, ostrożna, dobrze wyważona, łagodna. Pokazuje to ogromną siłę i wysoki próg bólu.

Są prawdopodobnie jedynymi psami na świecie, które nadal używane są do legalnych psich walk. Jakkolwiek, Japończycy rozwinęli rodzaj walki odpowiedni do ich mentalności, który nie jest porównywalny z notorycznymi, nielegalnymi walkami psów mający miejsce w innych częściach świata.

Walka TOS

W Japonii psy są ostrożnie rozmnażane i szkolone, a grom łowieckim, towarzyszą święte rytuały i procesje. Psie walki pomiędzy Tosami, nigdy nie powinny być krwawe czy okrutne i nigdy nie kończą się śmiercią jednego z walczących. Przeciwnie, walki planowane są, by trwały jak najdłużej, inaczej niż krwawe psie walki które często odbywają się w Europie czy USA. Pies który chce zdobyć zwycięstwo w szybki i łatwy sposób nie jest uważany za przykładnego osobnika. Podobnie do zawodników zapasów sumo, psy próbują przytrzymać jednego zawodnika przy ziemi.Jeżeli dominuje więcej niż trzy minuty ( lub pięć minut jeżeli walka trwała więcej niż 15 minut) uważa się go za zwycięzcę. Skomlący lub warczący pies uważany jest za przegranego. To samo dotyczy psa odwracającego się tyłem lub cofającego się trzy kroki od oponenta, kiedy jest atakowany. Walka bez względu na okoliczności jest kończona po 30 minutach, nawet jeżeli żaden z psów nie wykazał większej dominacji. Inaczej niż wśród innych walczących psów, oryginalna Tosa jest świadoma symbolicznej wartości walki, respektując reguły gry i oponenta.

Jak zapaśnicy sumo, psy są klasyfikowane według hierarchii, według punktów które ostatnio zdobyły. Najlepsza „zapaśnik”Tosa otrzymuje tytuł Yokozuna, jak sławny zwycięzca sumo.

Dwa razy w wieku XX, wszystkie japoński rasy, rówież Tosa, były bliskie wyginięciu. Pierwszym powodem był kryzys żywieniowy podczas II Wojny Światowej i inwazja sił sprzymierzonych , następnie epidemia nosówki, która doprowadziła ją na skraj wyginięcia. Stowarzyszenie do ochrony Tosy, zdecydowało oszczędzić 12 Tos, które wyróżniając się swoim charakterem i typem, były najbardziej autentycznym przykładem przedstawiciela tej rasy. Wybrane psy zabrano do prefektury Aormi, na północy Japonii, rejonie najmniej uwikłanym w wojnę. Z tych 12 Tosa, pochodzi większość obecnych autentycznych Tos.

Wygląd i Temperament

Ogólnie wygląd Tosy powinien być masywny ale dynamiczny, atletycznie gibki, z ogromną szeroką głową, kwadratowym pyskiem i wyraźnie widocznym podgardlem. W przeciwieństwie do Japońskiego Związku Kynlogicznego ( JKC) i Międzynarodowej Federacji Kynologicznej(FCI) która wymaga czerwonego, jako koloru preferowanego. Tradycyjnym miastem Tosy jest miasto Kochi, które dopuszcza różne ubarwienie psów, jednolite lub pręgowane, czarne lub znakowane, srokate.

Bardzo ciężko jest znaleźć dobrą jakość Tosy poza granicami Japonii, z typowym charakterem Tosy, jak mówią japońscy hodowcy: pies który jest spokojny i cichy, ale czujny i pewny swojej siły którą użyje tylko w chwili awarii, demonstrując ogromną siłę i odwagę.

Ale nawet w Japonii rzeczy się zmieniają. Wiele wpływowych ludzi nie życzy sobie pozytywnego promowania Tosy, gdyż boją się że pies będzie odbierany inaczej, niż jako pies walczący, i że będzie łatwiej zastąpiony przez inną rasę na wystawach.

Akita Inu (3) (Akita, Pies Akita, Japońska Akita)

Japońska Akita należy do grupy szpiców ( psy północy). To inteligentny i odważny pies, ale zbytnio utrzymujący rezerwę nawet do swojego właściciela. To niesamowicie lojalny i oddany pies. Dobry stróż swojej rodziny.

Akita wzięła swoją nazwę od prefektury Akita, północnej części wyspy Honshu w Japonii. Nazwa Akita Inu nie była używana aż do 1931roku kiedy to Akita stała się „naturalnym pomnikiem kultury japońskiej”. Przed tą nazwą, psy nazywano Odate ( główne miasto Honshu w 1800 roku).

Historia i Pochodzenie

Nie wiadomo kiedy Pies Akita został udowmowiony. Razem z innymi psami pochodzenia japońskiego posiadają wspólnego przodka – średniej wielkości, z zakręconym ogonem, stojącymi uszami którego można oglądać na starożytnej ceramice odnalezionej podczas archeologicznych wykopalisk.

Białe psy takie jak Kojiki ( czasy średniowiecznej Japonii przed chrystusem 712 ) wspomina Japońska literatura, a Nihon Shoki( Kroniki Japonii). Rysunki ze Średniowiecza późnego okresu Heian ( 898 – 1185) do czasu Kamakura ( 1182- 1332) obrazują psy ze stojącymi uszami, zakręconym ogonem i niektóre z sierpowatym ogonem.

Akita została stworzona głównie jako pies walczący podczas okresu Tokugawa ( 1603-

1925). Walki psów były popularne na wschodzie, tak samo jak na zachodzie Europy. Prefektura Akita była jednym z najpopularniejszych miejsc walk, drugim miejscem była prowincja Tosa.

Na początku , Akita była silniejsza i większa niż Tosa ( dlatego chociażby jego drugie imię ShiShi Inu, co oznacza ogromny pies) ale stopniowo sytuacja między rasami się odwróciła.

Akita stopniowo traciła na popularności jako walczący pies, ponieważ inne rasy takie jak Tosa Inu ( krzyżówka z rasami europejskimi) okazały się bardziej skuteczne.Akity i Tosy były również krzyżowane, a rezultatem była rasa nazwana „ Shin Akita”.

Ze swoim wzrostem, sportowymi możliwościami i determinacją, Akita zyskała sobie pochwałę jako doskonały łowca jeleni, dzików lub japońskich antylop, a nawet niedźwiedzi. Były używane w parach aby trzymać zwierzę do nadejścia myśliwego. Używano ich również do aportowania ptactwa wodnego, jako że są delikatne w pysku.Często były w posiadaniu arystokracji lub bogatych ludzi, jako strażnik czy lojalny kompan lub jako pies do polowań ( w szczególności w rejonie Ani).

Czując że pod Zachodnim wpływem, tradycja i historyczne zabytki ( włączając w to rośliny i zwierzęta, wyginą, Japoński rząd rozpoczął program Naturalngo Pomnika, w 1919 roku aby chronić i przywracać tradycyjną Japońską kultrę. Zachowanie ras japońskich było

częścią tego programu. Pies Akita był jednym z najbardziej zagrożonych wymarciem pośród japońskich ras, nie tylko zewzględu na liczebność ale również czystość rasy, również w związku z krzyżówkami którego dokonywano z zachodnimi rasami ( Owczarek niemiecki, Owczarek berneński, Mastif tybetański) i walczącym psem Tosa.

Głównie we wczesnym okresie XX wieku. Chociaż ochrona pomnika kultury ( w tym ras japońskich psów) powołana była w 1919 roku, ponad 12 lat trwało zanim Akita stała się oficjalnie pomnikiem żywej kultury, co miało miejsce w lipcu 1931 roku.

Oklapnięte uszy, prosty ogon, nie japońskie kolory ( czarna maska, i kolor inny niż czerwony, biały, pręgowany), zwisająca skóra były efektem skrzyżowania z Mastifem i innymi rasami europejskimi.Żeby odtworzyć całkowicie Akitę, jak na przykład zakręcony ogon i małe stojące uszy, psy znane jako Matagi ( Tohoku, nazwa oznacza łowiectwo) i psy hokkaido były włączone w program odnowy rasy.Te relatywnie czyste psy z odległych górskich wiosek zostały przywiezione do Odate, na wyspie Honshu. Ważność i utrzymanie czystości rasy były zakomunikowane hodowcom, i moment odnowy rasy rozpoczął się.

Psy Matagi były trochę większe niż psy średniej wielkości. Wyjątkiem od tego były Oyajiro-go Pana Hyoemon Kyono i Fuji-go Pana Kesakichi Takahashi, oraz Sentaro-aka Pana Keiji Takahashi, które były sławnymi psami polującymi zarejestrowanymi w Nippo we wczesnych latach 1930.

Kilkakrotnie w obecnej historii, Akita była bliska wyginięciu. Epidemia wścieklizny w 1899 i inna epidemia wścieklizny w 1924 roku przyczyniła się do wyginięcia wielu psów.

Podczas II Wojny Światowej Akita znowu prawie wyginęła, ponieważ wiele z nich , szczególnie mieszkających w miastach, zostało zabijanych dla futra lub mięsa. Policja zarządziła konfiskatę wszystkich psów za wyjątkiem owczarka niemieckiego, który używany były przez policję. Niektórzy hodowcy Akity, starali się ominąć prawo krzyżując Akitę z Owczarkiem Niemieckim.

Ponadto, z powodu braku żywości, każdy widziany, karmiąc psa był brany za zdrajcę.

Zaledwie tuzin Akit przeżyło wojnę. Jednak w latach 50 zapotrzebowanie z zewnątrz na tę rasę zwiększyło się. To przyczyniło się do podobieństwa do owczarka, piaskowego koloru , widoczne również w obecnych czasach. Z czasów rekonstrukcji, po II Wojnie Światowej, głównymi istniejącymi liniami były Ichinoseki ( odnosząca się do typu Mastifa ) i Dewa ( znana jako „ Owczarek Niemiecki Akita”. Linia Dewa pochodzi od Dewa-go, psa z hodowli Yozaburo Ito. Ichinoseki cofa się do linii Ichinosekitora -go, która była w posiadaniu bogatego Kuniro Ichinoseki.

Ichinosekitora może być odszukana już przy tak zwanym „Shin” ( „Nowa”) Akita pies walczący zwany” Gamata”, który został stworzony przez skrzyżowanie walczącej Akity i walczącej Tosy, według Mutsuo Okady.

Linia Dewa, reprezentowany przez linie Kongo, szybko zanikła, kiedy większość japońskich hodowców czuło się w niemocy stworzenia Akity reprezentującej japońską rasę z linii Kongo.

Jakkolwiek, Tetsuyuki – go i Kumomaru-go uważa się, że posiadają psy z linii Dewa.Typ Ichinnosaki, reprezentowany przez linię Goromaru, szybko zaczyna zastępować linię Dewa. Sukcesem Japońskiej Akity było oiągnięcie prze Goromaru jakim było wychowanie dwóch suk Taihei i Nikkei linie Południowej Akity.Goromaru-go nie był zwycięzcą ringu wystawowego, ale był ceniony za zostawinie po sobie świetnych Akit w Japońskim stylu.

Do lat 60 tych, Japończycy osiągnęli ponownie odbudowę i czystość Akity przez

zniechęcanie do hodowania Akit z obwisłą skórą i zbyt wielką ilością masy ciała jak również z czarną maską i innym kolorem niż czerwony, biały, pręgowany które są widziane jako rezultat krzyżówek. W północnej Ameryce, hodowcy i publiczność zakochała się w nowym typie który, został rozpoznany i uznany jako typ Amerykański Akity.

WYGLĄD

Oryginalna Japońska Akita akceptuje kolory takie jak biały, pręgowany i czerwony.Czarna maska czy obwisła skóra lub zbyt duża ilość masy nie są akceptowane i są widziane jako zbytnie krzyżowanie rasy.

W stanach zjednoczonych, Brytyjskiej Kanadzie i reszcie nie FCI , wszystkie kolory są dozwolone i nie ma różnicy między typami Akit.

Rasa została oficjalnie rozdzielone przez FCI ( główna jednostka zajmująca się rejestracją psów rasowych w Asji, Południowej Ameryce). W Ameryce ( Duży Japoński Pies) i Akita ( Japoński Pies).

TEMPERAMENT I CHARAKTER

Akita nie jest psem dla każdego. Ponieważ są bardzo inteligentne i szybko się nudzą, wymagaja wielu ćwiczeń i uwagi.Trening posłuszeństwa jest również konieczny, jakkolwiek ich dominująca natura i ciężki charakter mogą wyzolić wyzwanie w ich trenerze. Rasa nie może być zmuszana, gdyż będzię reagować na takie praktyki.Natomiast , raz pokazanie psu co jest od niego wymagane, pokazuje jego chęć do współpracy. Z delikatną i ciągłą dyscypliną mogą osiągnąć wiele!

Niektóre Akity pracują jako psy policyjne,terapeutyczne, ciągnące sanie, kilka z nich

zostało również przeszkolonych do pracy z niesłyszącymi i niewidomymi.

Akita może wykazać się agresywna, traktując małe zwierzęta jako łupy, i chroniąc swoje terytorium przed nimi i ludźmi. Ale są bardziej celebrale. Najpierw oceniają sytuację a dopiero później odpowiadają na atak. Inną charakterystyką psa jest to, że nie szczekają zbytnio. Pies jest łatwo przystosowujący się do życia w domu i jest bardzo czysty.

KISHU INU 4 ( Kishu Ken, Kyushu).

Kishu Inu 紀州犬 wziął swoją nazwę od regionu w górach w którym go hodowano, dystryktu Kishu ( Wakayama i Prefektura Mie) na południ Osaki, gdzie pierwotnie używany był do polowań na dziki. Jego najbliższymi krewnymi są Kai Inu i Pies Shikoku,ale ma również powiązanie z Hokkaido Inu. Kishu Inu różni się od Hokkaido dłuższym ciałem. Jego czaszka jest szersza niż Psa Kai i węższa niż Psa Shikoku.

Początkowo, jego kolory były znaczone podejrzanymi kolorami, takimi jak czerwony, sezamowy czy pręgowany. Jakkolwiek od 1934, jak tylko rasa została zaliczona do „pomnika natury”, tylko zdecydowane kolory zostały zaakceptowane.

To bardzo inteligentny i oddany pies rodzinny, który stał się bardzo popularnym psem rodzinnym. Kishus są czyste, ciche i słodkie.

HOKKAIDO INU (5) (Ainu Ken, Hokkaido Ken,Ainu Dog,Hokkaido Dog, choken)北海道犬

Hokkaidu Inu ( 北海道犬) lub Ainu Dog jest uważany przez niektórych jako najstarszy i „ najdzikszy” z Japońskich psów. Mówi się że, wywodzi się ze średniej wielkości psów, które

towarzyszyły imigrantom z Honshu ( główna wyspa w Japonii) do Hokkaido podczas ery Kamakura ( w 1140 roku), kiedy odbywały się wymiany między Hokkaido i Dystryktem Tohoku.

Nazywano go również „Ainu Ken”. Od 1869 roku kiedy Brytyjski gentelman T.Blakiston nazwał psa Pies Ainu, po dawnych mieszkańcach Hokkaido. „Ainu” znaczy człowiek. Właściwie, ludzie

Ainu byli tubylcami, którzy zostali wypędzeni do północnej części Hokkaido podczas przyjazdu ludzi Yamamoto.Zostali określeni przez nowych konkwistatorów, zdobywców, jako rasa „ dziwnych, białych i owłosionych”. Te cechy,zostały bardzo przerysowane, prowadząc wielu uczonych do myślenia o tym, że Ainu byli Kaukazami, którzy wydawali się „ owłosieni i dziwni”z japońskiego punktu widzenia.

Ludzie Ainu przetrwali w dzikich, często wyziębionych kondycjach jako zbieracze-myśliwi i od najwcześniejszych czasów, zawsze towarzyszył im pies który, był czczony i chowany w taki sam sposób jak ludzie.Wydaje się, że byli siedzącymi rybakami i łowcami morskimi, a ich psy szkolone były do łapania łososi w okresie wiosennym. Jedynym zwierzęciem lądowym na którego polowano był niedźwiedź, gdzie Pies Ainu z odwarznym i ostrym charakterem, udowdnił być pomocny, i doceniany za właściwą ocenę sytuacji.

Pies Ainu jest również silnie związany z Hokkaido. Jest niesamowicie oddanym inu, te psy prawie zawsze były nazywane przez japończyków Hokkaido -Ken.

W 1937 roku Hokkaido Ken został zadeklarowany jako rasa.

Budowa ciała Hokkaido umożliwia znieść ostre mrozy i ciężkie opady śniegu. To dziki i silny pies z natury.Zawsze czujny i podejrzliwy czyniąc go świetnym stróżem. Dodatkowo, będąc

nieustraszonym łowcą , jest niesamowicie lojalny i oddany swojemu właścicielowi.Żeby mu pokazać, że jest zadowolony z tego że go widzi, Pies Hokkaidu wyje jak wilk. Jest impulsywny i szybki i ma lekki chód. Kolor sierści najczęściej czerwony lub biały, ale czarny, sezamkowy, pręgowany również występują. Większość psów ma czarne plamki na języku, sugerując genetyczny związek z przodkami z chińskim Chow Chow i Shar Pei.

SHIKOKu INU 四国犬to jedna z ojczystych ras japońskich. Średniej wielkości pomiędzy Akitą i Shibą. Był hodowany do polowań, głównie do polowań na jelenie i niedźwiedzie w górskiej prefekturze Kochi. Dlatego czasami jest nazywany Psem Kochi.

Badanie z 1930 roku przeprowadzone przez japońskiego kynologa Haruno Isogai sklasyfikowało wszystkie japońskie psy i trzy kategorie psów: duże, średnie i małe. Shikoku należy do Shika -Inus, średniej wielkości psów. Inne średniej wielkości psy to Kai Inu i Kishu Inu. Są podobne do siebie podobne kolorystycznie i tylko niewielkie różnice w wielkości i morfologii. Shikoku inu będąc najmniejszym z trzech Shika Inus. Jak Pies Kai ,Shikoku Inu był używany do polowań na jelenie . Zdefiniowano 3 typy rasy: Awa, Hongawa, i Hata, wszystkie nazwane od miejsca w którym rozpoczęto hodowle w prefekturze Shikoku. Hodowlany rejon Hongawa był najbardziej odległy, psy hodowane w tym rejonie były najbardziej czyste i uważane za najlepszy typ. Psy Shikoku są najbardziej twarde i wystarczająco zwinne, aby pokonywać górskie rejony. Są idealnym kompanem dla osób uprawiających sporty.

Są bardzo aktywne i energiczne na zewnątrz , ale bardzo ciche i spokojne wewnątrz.Shikoku jest psem bardzo inteligentnym i szybko uczy się. Nie są tak uparte i samodzielne jak pozostałe japońskie rasy, ale nadal nie jest to pies dla każdego.

KAI INU 甲斐犬
(Japoński Kai Dog, Tora Dog, Kai Ken)

Kai Inu 甲斐犬

Wywodzi się ze średniej wielkości rasy psa, który żył już w starożytnych czasach. Została ustalona jako rasa w dystrykcie Kai ( Prefektura Yamanashi), która otoczona jest górami. Rasa uważana za niezmordowaną, na każdą pogodę do polowań. Tak jak inne japońskie psy, pies Kai jest krępy, typu szpic z grubą szyją, stojącymi uszami i zakręconym ogonie. Można go odróżnić od innych psów japońskich przez węższą czaszkę. Innym imieniem którym nazywany jest pies to „Kai-tora-ken”, tora oznacza tygrysa. Hodowcy rasy wierzą, że dziki pies , nieposkromiony, miał wpływ na nazwę rasy, ale większe prawdopodobieństwo, że został wzięty od koloru psiej sierści. Cechą charakterystyczną psa jest niewątpliwie jego czarna ( Kuro-Tora), czerwona ( Aka-Tora) lub

czerwono czarna (Chu-tora) pasiasta sierść. Szczeniaki rodzą się w jednym konkretnym kolorze a pasiaste umaszczenie wychodzi kiedy szczeniaki dorastają, ale nie przed 6 miesiącem życia.

Jako ówczesne psy myśliwskie matagi, używane byly na polowanie na niedźwiedzie.Ze swoim dzikim temperamentem Pies Kai, przez długi czas uważany był za zbyt gruboskórnego i nie nadającego się na psiego, domowego towarzysza, Jakkolwiek żyjąc z ludźmi, pies jest psem jednego właściciela i zawsze jest wobec niego lojalny.Rasa dołączyła do grona „ naturalnych monumentów” w 1934 roku.

JAPOŃSKI TERIER 日本テリア

Historia psa sięga XVII wieku. W Japonii te małe psy były krzyżowane z małymi pointerami i tubylczymi psami. Japoński terier to równowaga kwadratowego psa, najczęściej z czarną głową z dominującą bielą reszty ciała usłaną czarnymi plamkami. Początki rasy nie były łatwe. Pies który wywodził się od Teriera Nihon nazywał się KURO, co było rezultatem krzyżówki Angielskiego Teriera i Małego Bullteriera. Kuro urodził się w 1913 roku w Kobe. Kuro był czarnym psem lub brązowym z białymi znaczeniami. Miał silne mocne nogi, stojące uszy, duże oczy i okrągłą głowę. Kolejny przodek rasy Nihon urodził się w Kobe w 1918 roku.Miał na imię Shiro, był synem Kuro i Kame ( suczka o krótkim włosiu fox teriera żyjąca w Japonii o nazwie rasy Terrier Kobe).Shiro był bardzo inteligentnym psem, mierzył 36cm , miał piękną sierść i malutki ogonek. Był wystawiony na psiej wystawie w Kobe w 1919 roku, w której oceniany był jako terier. Shiro był entuzjastycznie przyjęty przez widownię. Mając 8 lat Kuro zamieszkał w Osace w 1921 roku.W tym samym roku Kuro i suczka Merry ( krótkowłosa Kobe terier , czarna w brązową głową, białymi znaczeniami na sierści tego rodzaju psy hodowane tylko w Osace) i potomek o nazwie Tarou ( Pan Yamakazi jako hodowca). Ten pies był wyglądający bardzo podobnie do istniejącego gatunku. Pies był uznany jako przodek rasy Nihon terier.

Tarou wywodzi się z czystej linii Tarougougiku i hodowli Edogiku czyli hodowla bardzo zbliżona do ideału.

Przez następne siedem czy osiem lat, hodowcy w Japonii starali się stworzyć ideał nowej rasy. W marcu 1928 urodziłą się Cherry, które ojcem był znany Tarou.W tym samym roku Cherry przeniosła się z Osaki do Kobe.

Ponownie w 1928 roku, syn Johna ( Terier Kobe) i Rhi ( suczka czarnego teriera, hodowca Mr. Nishikawa).Kompozycja ciała i włosów Króla była z linii Hujigou i Naniwa. W 1929 w Osace następca psów o imieniu Mary i Queen ( terier Kobe od Pana Kobayashi) urodził się John .

Przodkowie tej rasy przybyli razem z holenderskim żeglarzami do Japonii. Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania przybyłych psów podobnych do foksterierów. Pies nazywany jest również Nippon Terier lub Nihon Terier. Psie standardy rasy nie były sformalizowane aż do 1930 roku, czego dokonał Japoński Związek Kynologiczny. Inne Związki Kynologiczne jak np. brytyjski zaakceptowały rasę w 2006 roku. W obecny czasie występuje w Japonii, ale jest obecny również w krajach europejskich i Ameryce.

Pies jest bardzo wesoły, żywiołowy i inteligentny.Często stanowi kompana domowego i nie spełnia jak wcześniej przeznaczenia, psa tępiącego szkodniki.

Bardzo delikatny, a nawet czasami uważny ale potrafi być zaciekły goniąc na przykład wiewiórkę.

( która może być większa od niego!). Japoński terier jednakże świetnie odnajduje się też na kolanach u właściciela. Rasa jest znana ze swojej siły i charakteru.

Dużym krokiem do przodu był rok 1930, kiedy większość psów przyszła na świat, psy które dały początek obecnej lini rasy.

W styczniu 1930 roku urodził się w Osace GREE, ojcem był Terrey ( hodowca Pan Kato) a matką John . To był pies który zachował oryginalną linię Kuro.

27 marca 1930 roku Chee który, również urodził się w Osace, jego ojcem był Terrey a matką Huku ( terier Kobe).

W kwietniu urodził się Pee, jego ojciec Cherry, matka Puris( ta sama linia co Kuro), która przeniosła się do Kobe.

W maju tego samego roku urodził się w Osace Tarou., kombinacja Hero i suki Merry ( terier Kobe) Tarou był jednym z psów z linii Kojirou która była w Chugoku.

Sierpień 1930 był miesiącem narodzin Pearl, który urodził się w Osace.

W grudniu 1930 roku w Osace , urodziła się suczka Jack. Suczka należała do Tamura Kikujiro. Jack jest uważana za najbardziej idealną z japońskich terierów ( Nihon Terier), która ożywiła

obecną wersję rasy.

Dwa lata później ugruntowano Nihon terier Club w Japonii, która wskazała standard dla rozwoju rasy.

JAPONSKI SZPIC(日本スピッツ

Jest małej lub średniej wielkości psem w typie szpica. Japoński szpic jest psem kompanem. Na świecie są różne standardy ideału rasy psa linearnego, ale rasa jest zawsze większa niż ich mniejszy kuzyn Pomeranian. Rasa powstała w 1920 i 1930 roku, hodując równocześnie różne typy szpiców. Są rozpoznawane przez większość związków kynologicznych, z wyjątkiem Amerykańskiego, w związku ze zbytnim podobieństwem do białego Pomeraniana, Amerykańskiego psa Eskimo i Samoyeda. Podczas gdy stanowią zupełnie nową rasę, stają się całkiem popularne z powodu swojego dobrego charakteru i innych cech pozytywnych.

Największym problemem zdrowotnym rasy są zwichnięcia rzepki, mniejszym problemem jest skłonność do kataru ocznego. Mogą sprawiać wrażanie psów stróżujących , ale w rzeczywistości są psami towarzyszącymi i wolą być aktywną częścią rodziny.Mogą wydawać się puszyste, ale w rezultacie są psami o niskich wymaganiach kosmetycznych, gdyż ich sierść ma budowę teflonu.

WYGĄD

Japoński Szpic jest małym psem, około 33 cm w kłębie. Z kwadratowym ciałem, głęboką klatka piersiową, i bardzo obfitym białym pokryciu. Sierść składa się z włosia zewnętrznego i podszerstka.

Z krótszą sierścią na pysku i uszach a także na przednich i tylnich kończynach. Kryza z dłuższym włosem okala szyję. Pies z zaostrzonym pyszczkiem i trójkątnymi spiczastymi uszami. Ogon jest długi, obficie pokryty sierścią. Noszony zakręcony na grzbiecie.Białe futro kontrastuje z czarnymi poduszkami na łapach i paznokciami w tym samym kolorze, czarnym i ciemnymi oczami.Duże owalne oczy są ciemne i pochyłe, z bialymi rzęsami, i czarnym nosem , wargami i obwódkami oczu. Pyszczek japońskiego szpica jest ziemniakowaty.

Dzielą wspólne podobieństwo z Białym Pomeranianem, Samoyedem i Amerykańskim psem Eskimo.

Rozmiary Psa idealnego różnią się. Idealny rozmiar dla psa to 30-38 cm w kłębie oczywiście suczki są mniejsze.W Wielkiej Brytanii rozmiar to ok 34-37 cm. i 30-34 dla suk, taka sama wielkość psa jest dla zawiązku kynologicznego w Australii. W Nowej Zelandii idealnym rozmiarem

jest 30-40 cm. Dla psów i 25-35 cm dla suk. Kanadyjski wiązek Kynologiczny dla psa wyznacza 30 cm a suki równocześnie adekwatnie mniejsze. Amerykański Związek Kynologiczny opisuje idealną wielkość jako 30.5- 38.1 cm. Dla suk i 30.5 – 35.5 dla psów.

Hodowcy w Japonii w 1920 i 1930 roku stworzyli Japońskiego Szpica łącząc sporo ras Szpiców. Rozpoczęli z białym niemieckim szpicem, który pochodził z północno wschodniej części Chin do Japonii, gdzie był wystawiony w 1921 w Tokio. Pomiędzy 1925 a 1936 rokiem , różne małe rasy szpiców były importowane i łączone ze sobą aby uzyskać zamierzoną rasę. Standard

zaakceptowany przez Japoński Związek Kynologiczny ustalono po II Wojnie Światowej. Rasa stała się popularna w Japonii w 1950 roku i została eksportowana do Szwecji w 1950 roku. Stamtąd rasa dostała się do Szwecji i Związek Kynologiczny rozpoznał rasę Szpica Japońskiego jako Psa użytkowego . Rasa rozprzestrzeniła się po całym świecie włączając Indie, Australię i Stany Zjednoczone i jest rozpoznawalna przez większość agnlojęzycznych krajów. Przez różne grupy zakwalifikowana do różnych grup. Kanadyjski Związek zalicza je do 6 grupy psów nie sportowych, również Związek Nowozelandzki. Podczas gdy Australijski Związek zalicza je do 7 grupy ( nie sportowych) do Psów Północnych. Amerykański Związek nie rozpoznaje tej rasy, gdyż jest zbyt podobny do Amerykańskiej rasy Szpica, Amerykańskiego psa Eskimo.

ZDROWiE

To bardzo zdrowa rasa z niewielkimi genetycznymi problemami.Głównym problemem Japońskiego Szpica jest rozwinięte Zwichnięcie Rzepki, stan w którym rzepka przemieszcza się. Problemem mogą być też oczy, gdzie kanaliki łzowe są bardzo małe, albo alergia na wysoką trawę lub stres.To w małym przypadku efekt poważnego problemu z oczami,

Smiertelność

Żywotność to około 10-16 lat. Ta długowieczność czyni rasę jedną z najdłużej żyjących.

TEMPERAMENTEM

Pies aktywny, lojalny i mądry. Japońskie szpice są znane z ich wielkiej odwagi, miłości i oddania. Czyniąc je świetnymi psami stróżującymi i idealnymi towarzyszami dla osób starszych i małych dzieci.Większość japońskich szpiców jest dobrymi stróżami , pomimo swojego małego rozmiaru, ponadto mają tendencję do szczekania przed zbliżającymi się nieznajomymi. Japoński szpic jest przede wszystkim psem towarzyszącym, pragnącym uwagi i miłości, wolą być członkami rodziny. Są znane ze swojej lojalności. Uwielbiają być aktywne w szczególności na zewnątrz.Są inteligętne, figlarne, uważne i posłuszne , a w szczególności kochające dzieci.W przeciwieństwie do innych psów, Japoński Szpic będzie miał zakręcony ogon na grzbiet. W niektórych przypadkach uważane jest to za dowód agresji ale w przypadku Japońskiego Szpica, to normalny stan.

OPIEKA

Japoński Szpic może tolerować zimną wodę ale, jako że został wyhodowany jako pies towarzyszący, woli mieszkać w domu otoczony ciepłem rodziny. Po mimo tego że mogą mieszkać w mieszkaniu, potrzebują sporej dawki czasu do harców na świerzym powietrzu.

TOALETA

Pomimo wyglądu japońskiego szpica ze śnieżnobiałym futrem, są mało wymagającą rasą.. Są bardzo czyste, nie wydalają psiego zapachu. Spowodu rodzaju włosa , błoto i brudy odpadają a sierć można łatwo wyczyścić.Jakkolwiek z powodu grubej sierści , częste szczotkowanie jest wskazane. Sierść Japońskiego Szpica jest suchsza niż innych ras.

Niektóre źródła twierdzą że pies nie powinien być często kąpany to znaczy więcej niż

raz na 2 miesiące, gdyż kosmetyki wypłukują naturalna ochronę ze skóry psa, To może spowodować przesuszenie skóry i swędzenie. Sierść powinna być czesana 2 razy w tygodniu, i używając szczotki która dosięga jak najgłębszych warstw sierści. W taki sposób zapobiegniemy kołtunienia.Utrzymywanie higieny tego psa jest stosunkowo łatwe w porównaniu do innych ras.

JAPOŃSKI TERIER (日本テリア Nihon Terier

To mały terier z Japonii. Wierzy się, że przodkami tej rasy były fox teriery i pointery, włączając tubylcze psy. Pies jest równiż znany pod nazwą Terier Nippon. Rasa jest rzadka nawet w Japonii.

WYGLĄD

Japoński terier jest zrównoważonym kwadratowy psem, najczęściej z czarną głową i białym tułowiem usianym białymi kropkami.Uszy są wysoko zawieszone,sierść krótka , gładka i przylegająca. Ogon może być kopiowany.

TEMPERAMENT

FCI określa rasę jako” żywotny i wesoły charakter”.

HISTORIA

Wierzy się że przodkowie Japońsiego Teriera przywiezieni byli przez Holenderskich żeglarzy do Nagasaki. To był jedyny otwarty port na wschodzie w XVII wieku.Nie jest pewne czy psy były holenderskimi Boerenfox ( jak holenderski Fox Terier w Anglii) lub niemiecki Pincher w Niemczech. Zastanawiano się również, czy psy nie zostały przywiezione przez angielskich żeglarzy.Psy były bardzo popularne w portach Nagasaki, Kobe czy Yokohamy.

Według Japońskiego Związku Kynologicznego rasa nie została uznana aż do roku 1920 roku, kiedy zaczęli bardziej selektywną hodowlę od protoplasty Teriera Kobe. Japoński Terier został uznany przez JCK w 1930 roku. Rasa jest znana w Japonii jak i na kontynencie europejskim.

Powyżej zostały omówione istniejące rasy psów japońskich. Poniżej, aby dopełnić pracę, wspomnę o rasach już nie istniejących, a na pewno mających wpływ na obecne japońskie rasy psów.

SAKHALIN HUSKY

Pies znany również jako Sakhalin Husky. To rasa psa typu szpicowatego jak pozostałe japońskie rasy psów. Pies Sakhalin uważany jest za prekursora psa Akity. Wielkość psa wachała się pomiędzy 56 i 66 cm w kłębie a waga pomiędzy 30 i 40 kg. Ich uszy były małe, sterczące,często opadające do przodu. Rasa rozpoznawana była w kilku kolorach również takich jak ryżowo rudy i czarny. Włos gęsty podobne do włosia Psa z Grenlandii.

Uważa się że rasa wywodzi się od japońskiej wyprawy na Antarktykę, która pilnie ewakuowała się i zmuszona była do zostawienia 15 sań z psami. Badacze wierzyli że grupa wsparcia przyjedzie w ciągu paru dni , dlatego zdecydowali się zostawić psy przywiązane na zewnątrz , z niewielką ilością jedzenia , jakkolwiek pogoda pogorszyła się i pomoc nie nadeszła.

Zaskakująco, prawie rok później nowa wyprawa dotarła w to samo miejsce i odkryła dwa psy z pozostawionej grupy.”Taro” i „Iro” przeżyły stając się równocześnie bohaterami.

Taro wrócił do Sapporo , i żył w Japonii na Uniwersytecie Hokkaido do swojej śmierci w 1970 roku. Po jego śmierci zwłoki spreparowano psa umieszczono w japońskim muzeum uniwersyteckim. Jiro zmarł na Antarktyce w 1960 roku z naturalnych przyczyn, a jego pozostałości znajdują się w Narodowym Muzeum Japonii w Parku Ueno.

WILK HOKKAIDO

Znany jako Wilk Ezo (エゾオオカミ（蝦夷狼） Ezo Ōkami Canis lupus hattai , znany jako jeden z ras wilków, które były nazwane Japońskimi Wilkami. Drugi to Honshū wolf.

Ten endemiczny japoński wilk występował na wyspie Hokkaido. Wilk Hokkaido był większy niż wilk Honshu, bardziej zbliżając się wielkością do zwykłego szarego wilka.

Wilk Ezo był wymarłym gatunkiem, i wyglądem był zbliżony do wilka szarego. Tak jak wilk Honshu wywodził się od syberyjskich wilków z Azji , chociaż wilki z Hokkaido utrzymały wielkość swego przodka.

Wilk był zagrożeniem dla rancza dlatego pozbywano się go na wszelkie sposoby, również poprzez chemiczną eksterminację.

Podczas gdy Wilk Hokkaido wyginął, mówiono jednak o jego obecności w mieście Sapporo, ale nigdy tego nie potwierdzono.

Wilk Hokkaido wyginął podczas restauracji Okresu Meiji, który obejmuje okres lat 1868 do 1912.

WILK HNSHU ( extinct )Canis lupus hodophilax) znany jako Japoński Wilk (ニホンオオカミ（日本狼）, yamainu (ヤマイヌ（豺、犲、山犬） pies z gór lub po prostu (オオカミ（狼） wilk. Jest jednym z wymarłych szarych wilków kiedyś endemicznych dla Japońskich wysp. Wilk Honshu zajmował wyspę Honshu , Shikoku i Kyushu. Drugim podgatunkiem był Wilk Hokkaido, tubylec wyspy Hokkaido.

Wilk Honshu były mniejsze od szarych wilków. Były najmniejszym gatunkiem Canis Lups. Mierzyły około 30 cm w ramionach i 90cm długości. Ich populacja zaczęła ginąć w 1732 roku kiedy rozpoczęłą się fala zakażeń wścieklizny.

KAIN KEN( ケインケン )

Jena z ras psów należących według klasyfikacji FCI, do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy.

Rasa ta powstała w XVIII w . Wywodzi się od średniej wielkości psów żyjących w dawnych czasach w Japonii. Pochodzi z rejonów miasta Kai, które obecnie jest pod prefektórą Yamahashi. Hodowane były jako psy myśliwskie. Do zachowania rasy w czystości przyczyniła się ich silna skłonność do tworzenia sfor . W 1934 roku rasa została uznana za „ pomnik przyrody”.

Psy tej rasy są zdecydowane i niezależne , jak większość ras pierwotnych. Są bystre i czujne, wykorzystywane do polowań na dzikie ptactwo, dziki i jelenie.

Pies jest krzepki i mocnej budowy. Posiada cechy charakterystyczne dla psa żyjącego w górskim terenie.Szczenięta Kai rodzą się czarne ale w okresie dorastania nabierają pręgów.

W ostatnich dekadach, posiadanie psów w Japonii znacząco zmieniło się. Głównie z funkcji utylitarnej, w koncept zwierząt włączonych w system rodzinny. W większości przypadków, psy są uważane za członków rodziny. Wielu Japończyków, traktuje psy w taki sam sposób jak dzieci. W religijnej hierarchii, psy zajmują stanowisko zaraz po człowieku, ale nad wszystkimi innymi zwierzętami i formami życia. To stanowisko nie jest do końca określone, co zostawia wiele otwartych kwestii dotyczących posiadania psa w Japonii. Włączając w to przede wszystkim opiekę, i utrzymanie psów, ale również to, jak zająć się nimi po śmierci.

Psy w Japonii ciągle zwiększają swoją liczebność. Dają poczucie towarzystwa, bez poczucia zapotrzebowania jakie mają dzieci. Psy ( jak w ostatnich czasach również w innych krajach )są alternatywą dla osób które nie mają czasu, aby wychować własne dziecko.

Obecnie, zwiększa się liczba zwierząt niż dzieci poniżej piętnastu lat. To stanowi problem w Japonii, gdyż już wcześniej borykała się ona z niskim przyrostem naturalnym.Chociaż jest widoczne, że ten problem się pogłębia.

Japoński zwierzęcy „Boom” rozpoczął się w 2003 roku, kiedy liczba psów i kotów przekroczyła liczbę rodzących się dzieci.

PSY W CODZIENNYM ŻYCIU

Mimo tego, że Japonia jest krajem całkiem zaludniony, i niezbyt przyjaznym zwierzętom, to całkiem dobrze radzi ona sobie w tej kwestii. Japończycy znaleźli sposób, aby zaadoptować psy do ich życia codziennego. Jednym z takich rozwiązań jest posiadanie małych ras psów. Często wybierane są takie psy jak chihuahua, miniaturowe jamniki i miniaturowe pudle. Najczęstszym powodem wybierania małych ras psów, jest brak przestrzeni, ponadto twierdzi się, że małe psy pozwalają łatwiej utrzymać czystość.

Jednym z najpopularniejszych psów w tym kraju jest Shiba Inu. Mimo tego, że Shiby mogą być ponad 10 kg . Niektórzy Japończycy wolą Shibę ponieważ jest bardziej przyjazdna i żyje około 15 lat co czyni ją długowieczną wśród psów.

Japończycy mają również inną, dużą znaną rasę,Akitę, która zdobyła sławę i rozgłos po filmie HACHIKO. Historii opowiadającej o japońskim nauczycielu, który przypadkiem znalazł na dworcu szczeniaka Akity i adoptował go. Mimo że początkowo żona bohatera nie chciała zgodzić się na zatrzymanie psa. Po nieudanym poszukiwaniu potencjalnego właściciela pies został. Stworzył z właścicielem przyjacielski związek, który urósł po śmierci bohatera, do rangi światowej. Zobrazował on przykład szacunku i bezgranicznej przyjaźni.

W związku z obniżającym się przyrostem naturalnym i starzejącą się populacją, jest coraz więcej domów w Japonii, w których nie ma dzieci, tylko zwierzęta. W związku z tym, że niektóre rodziny nie mają dzieci, inwestują środki finansowe w swoje psy, jakby były one ich dziećmi. Od 2014 powstaje coraz więcej restauracji, w których mogą jeść przy jednym stole ze swoim właścicielem. Pojawiają się również psie SPA. Psy posiadają również sporą ilość sklepów z markową odzieżą jak Gucci czy Chanel, a psie ubrania szyte są na miarę.

Ale psy w Japonii, nie tylko spełniają funkcje towarzysza, są również, psami terapeutycznymi, pomagającymi osobom niepełnosprawnym , czy osobom w szpitalu, lub pracującymi jako towarzysze starszych osób. Niektóre organizacje jak Tokijska Therapy Dog Assosiation szkolą psy bez właścicieli, do pracy terapeutycznej, a następnie wysyłają je do potrzebujących domów lub szpitali w Japonii. Jeden z tego rodzaju psów był bohaterem filmu Walking with Dogs: Chirori i Tamaru, gdzie główny bohater Chirori, zamiast zostać uśpionym, został odkryty przez japońskiego piosenkarza i przeszkolony do pracy z osobami starszymi. Historia Chirori była tak inspirująca, że zbudowano pomnik na jej cześć. ( To samo zdarzyło się po śmierci Hachiko).

RELIGIA SHINTO

Według japońskiego folkloru, religia Shinto posiada ciemną stronę, nazywaną Inugami, którą dosłownie tłumaczy się jako bóg psa. Inugami to ciemne siły, które są połączone z ciemnymi rytuałami włączającymi wspólną ofiarę psa. W podobny sposób do shikagami, rytuały te pozwalają torturowanej psiej duszy być pod kontrolą tego, który go wezwał. Inugamimo może być użyte przez swojego właściciela do licytacji, przekleństw dotyczących ludzi nawet tych którzy je posiadają.

Wyjaśnieniem tego zjawiska może być fakt, połączony tym że, tradycyjnie psy w kulturze japońskiej trzymane były do celów utylitarnych, co stanowi przeciwieństwo obecnego psa towarzysza.

To podejście zmieniło się z czasem. Do tego stopnia że zaczęto nawet dbać o pośmiertny spokój psów które odeszły za „tęczowy most”.

PAMIĘĆ i Pośmiertna Opieka

Japońska tradycja religi ludowej i buddyzm mają znaczący wpływ na psie rytuały dotyczące śmierci i pamięci zmarłych. W pewnym stopniu, Zachodnia Kultura i Chrześcijaństwo miały na to wpływ.

Jakkolwiek, aspekty wyżej przedstawione są zróżnicowane na całym obszarze Japonii, i nierzadko zależy to od wierzeń, tradycji, i okoliczności każdej rodziny z osobna.

Tradycyjnie, psy nie były często uważane za członka rodziny. Chociaż są przypadki psów, których imiona były upamiętnione pośmiertnie w połowie XIXw. Możemy znaleźć parę przykładów, a te które odeszły za tęczowy most zostały włączone do elity klasy samurajów. W tym okresie psy jak i koty uważane były za członka społeczeństwa i nie zamieszkiwały domów wspólnotowych. Po śmierci zwierzęcia wspólnotowego, tradycja ludowa wymagała szczególnej ostrożności w stosunku do ich ciał, gdyż pochowane miały chronić całą wieś. Koncept mściwych duchów, pochodzi od wierzeń, że „ małe zwierzęta” jak psy czy koty, mogły swobodnie podróżować w czasie. Posiadały również moc siania duchowej zemsty na ludzi ( Tatari). W celu zapewnienia, że istota nie byłaby naruszona, a w niektórych przypadkach do pozyskania szczęścia lub ochrony przed duchem zwierząt, specjalne procedury były wymagane. Inni twierdzą że zwierzęta mogą się odrodzić tylko w określonym miejscu,o znaczeniu lub włączeniu pewnych pozycji w grobie zwierzęcia. Jeżeli nastąpił prawidłowy proces, wieś może mieć pewność, że nie zostanie zakłócony duch zmarłego.

Praktyki buddystycze,w szczególności pamięć o przodkach, miały bezpośredni wpływ na rytuał dla zwierząt w Japonii. Jakkolwiek, „ nie ma specjalnych skryptów dla zwierząt, „zostaw je w spokoju” w doktrynie Buddyjskiej. Dlatego, pamięć o zwierzętach jest pozostawiona otwarcie do różnorakiej interpretacji. Natomiast główną kością niezgody między osobami duchowymi jest, buddyjski cykl ponownych narodzin. Niektórzy twierdzą że jest faktycznie taka możliwość, przez właściwą opiekę za życia i pamięć po śmierci. Dla zwierzaka domowego, który ponownie się narodzi jako człowiek.

Inni z kolei twierdzą że, psy mogą odrodzić się ponownie tylko w ciele zwierząt. Często, klerycy buddyjscy, pozwalają rodzinom decydować. Różne świątynie, różnie interpretują różne rytuały, często je łączą albo całkowicie wykluczają.

Przez ostatnich kilka dekad, popularność i ilość psich cmentarzy wzrosła, w szczególności w zatłoczonych miejskich dzielnicach. W podmiejskich okolicach, wiele psów jest chowanych bezpośrednio w ziemi.” Na wzgórzach”, poza granicami miasta, tworząc harmonię pomiędzy rozpadającym się już ciałem, a zanikaniem wspomnień i smutkiem z tym związanym. W bardziej miejskim, stołecznym obszarze, właściciele psów wybierają kremację dla swoich towarzyszy. Mogą zdecydować czy chcą go pochować w zbiorowym lub pojedynczym grobie. Lub zachować szczątki w kolumbarium. Na prośbę chowano psy z właścicielem. Niektórzy właściciele, przeprowadzają pochówek i rytuały jak dla człowieka. Jakkolwiek, większość praktyk wzmacnia granice, w których psy umieszczone są w marginalnej pozycji. Kontrastem są w stosunku do tradycyjnych wierzeń folkowych, przekonania że, psia dusza nie zrobi im krzywdy, czego gwarancją ma być sposób pamięci o niej.

Jakkolwiek, rytuały i obrzędy służą do łagodzenia bólu. Rezultatem tego jest „ przejście od rytuałów i modlitw, do okazywania straty i żałoby po śmierci zwierzaka. Zmarłe psy są coraz częściej zapamiętywane jako członkowie rodziny, i są coraz częściej umieszczane na ołtarzu rodzinnym wspominając podeszłego członka rodziny.

W obecnym społeczeństwie, elementy zachodniej myśli i Chrześcijaństwa zostały również wplecione w praktyki pogrzebowe zmarłych zwierząt domowych. Jednym z takich przykładów może być obraz „ Tęczowego Mostu”, koncept podobny do Zachodniej idei nieba. Tęczowy Most, jest określany jako miejsce utopijne dla zmarłych psów, których dusze, oczekują po śmierci właściciela na jego duszę. Gdzie po wspólnym spotkaniu, obie dusze udają się do nieba.

Ta koncepcja mocniej podkreśla rosnącą rodzinną wieź pomiędzy psami, a ich właścicielami w Japonii.

Japonia ( inaczej niż kraje amerykańskie i europejskie) posiada Rok Psa. Który roku 2006 przypadł na 29 stycznia. Mimo tego że Japończycy obchodzą Nowy Rok pierwszego stycznia, używają zwierzęcych symboli jak Chińczycy w swoim kalendarzu. Zostały one zaadoptowane do kalendarza w około 604 roku w okresie panowania Empress Suiko. Inaczej niż Zachodni Zodiak, który jest podzielony na 12 miesięcy, Azjatycki Zodiak jest podzielony na 12 lat. Każdy rok nazwany jest zwierzęciem jak: szczur,wół, tygrys,królik, smok, wąż, baran, małpa,kogut, pies i dzik. Okresy po Japońsku nazywają się ETO. Rok 2006 ( Heisei 18 – nen) był rokiem psa ( inu -doshi). Słowo „Inu” w języku japońskim oznacza PIES.

Ponadto w języku japońskim pojawiają się wyrażenia ze słowem pies, jak na przykład Inu mo kuwanai 犬も食わない, co oznacza bezwartościowy, dosłownie tłumaczone jako „ Nawet dog by się nietknął” czy Inu ni rongo犬に論語 → Żucić perły świni co dosłownie tłumaczone jest jako „ Czytać Analekty Konfucjusza psu”. Dla zainteresowanych, pies japoński szczeka w inny sposób niż europejski. Onomatopeją psiego szczekania jest WAN -WAN.

Zapoznawszy się z obyczajami i psią kulturą w odległej Japonii, warto zaznajomić się również z rasami psów tego kraju.

Jedną z najstarszych psich ras jest Shiba Inu (柴犬) zwany też Shinba, Shiba Ken,Shiba Dog. Najmniejszy z sześciu pierwotnych japońskich psów. Charakterystyczny ze swoim pszyczkiem, kwadratowym ciałem, małymi stojącymi uszami, i zakręconym na grzbiet ogonem przypomina małą Akitę. W przeciwieństwie do Akity, i pozostałych ras japońskich

takich jak Hokkaido inu , Kai inu, Kishu Ino, Tosa Inu nie są związane z konkretnym obszarem Japonii.

DEFINICJA I ETYMOLOGIA

Kanji Shiba 柴 znaczy chrust, podszycie, chaszcze, drewno kominkowe ( drobne patyki, podpałka) zostało prawdopodobnie symbolicznie używane do określenia małego rozmiaru psa. Innym wyjaśnieniem nazwy psa były chaszcze, w których polowały psy. Kolejną z teorii nazwy psa były też jesienne liście i chaszcze, które przypominały umaszczenie psa. Japońskie słowo inu tłumaczy się jako pies ale w obecnych czasach rezygnuje się z tego przyrostka.W tłumaczeniu, te wytłumaczenia są mało prawdopodobne. Pierwszą wskazówką jest to , że Japończycy tłumaczą Kanji w kombinacji z Shiba Inu 柴犬 jako karłowaty pies w języku angielskim. Drugim dowodem jest obecność innych słów, gdzie Kanji Shiba 柴 jest używane jako zdrobnienie, na przykład 柴 栗 shiba guri, co oznacza „ karłowaty kasztan”, gdzie „shiba” oznacza karłowaty.

Wierzy się że pies Shiba jest najbardziej antycznym japońskim psem.

HISTORIA POCHODZENIA

Uważa się że Shiba przywędrowala do Japonii z ludzmi, którzy imigrowali do Japonii, z południa, w okresie Jomon ( około 8000 -200 przed Chrystusem). Przeprowadzone studia nad genetyczną różnorodnością pośród 11 Azjatyckich ras psów pokazały, że wśród Wschodnio Azjatyckich ras psów , Shiba ukazuje najmniejszą różnorodność genetyczną, wskazując ponownie że, Shiba jest jednym z najstarszych i najbardziej prymitywnych ras.

Tak jak inne japońskie rasy psów, były one hodowane przez starożytnych japońskich myśliwych matagi do polowań. Wierzono że, posiadają szczególne właściwości związane z

pojęciem ducha, posłuszeństwa, lojalności i odwagi, i że ich charakter jest zawsze spokojny i rozważny, z wielką godnością. Ich oczy bywają trójkątne i schowane sugerujące palącą się w nich duszę”.

Do 1920 roku, rasa prawie wyginęła, a kolejne psy były hodowane z trzech różnych ocalałych linii:

Sanin Shiba, Ahinshu Shiba i Mino Shiba. II Wojna światowa i choroba w 1959 roku dodatkowo zdziesiątkowały rasę, i tylko Shinshu Shibas ocalały w wystarczającej liczbie aby uratować rasę.

TEMPERAMENT, STANDARD RASY i EWOLUCJA

Shiba inu to zwinny pies, który świetnie radzi sobie w górskim terenie, gdzie codziennością były polowania na małe ptactwo. Pies jest bardzo niezależny i bardzo inteligentny. Hodowcy rasy porównują go do kota. Psy są bardzo czyste, i często czyszczą się jak koty, to znaczy używając przednich łap. Posiadają kotom podobne zmysły i są tak ciężkie do wyszkolenia jak kotowate. Pomimo tych kotowatych cech, są prawdziwymi szpicopodobnymi, i wycofanymi do obcych północnopodobymi niezależnymi psami. Są bardzo uważne a czasami lubią zaskakiwać. Podobne do psów Basenji wyrażają dezaprobatę lub inne uczucia za pomocą wysokich odgłosów, używają raczej wrzasków niż szczekania. Po za Japonią, hodowla Shiby kieruje się standardami FCI opisaymi w 1992 roku i opartymi na japońskich standardach rasy. Standard FCI trzymał się pierwotnego

standardu, podczas gdy hodowcy spoza Japonii interpretują stadard rasy zbyt dosłownie.

Japonia przywiązuje większą wagę do trzech kluczowych elementów, które uważa za niezbędne do oceny Shiby.

Te trzy elementy to :

Kan’i, Ryosei and Soboku .

Kan’i 敢 to najważniejsza cecha jaką Shiba powinien posiadać, to znaczy zbalansowany, odważny i pewny siebie.

Ryosei 良性 ( „ dobry charakter”) odnosi się do lojalnego i posłusznego charakteru Shiby, który posiada wyostrzone zmysły, które czynią go wspniałym obrońcom domu.

Soboku 素樸 odnosi się do naturalnego piękna duszy, oznaczającego że Shiba powinien być wesoły i spontaniczny.

Tosa Inu Tosa Ken 土佐犬(2) ( Japoński Mastif , Tosa Pies,Tosa Touken,Tosa Tôken ) 土佐闘犬

Bez wątpienia Tosa Inu jest jednym z najbardziej fascynujących psów, ale równocześnie najmniej rozumianych, możemy to porównać mniej więcej z krajem, z którego pochodzi. Krajem ojczystym Tosy Inu jest najmniejsza z japońskich wysp Shikoku. Ich charakter odzwierciedla wiele atrybutów japońskiej kultury i mentalności.

Definicja i pochodzenie

Te psy jak większość pozostałych ras nazwana została po prefekturze Tosa teraz nazywanej Kochi. W czasach, kiedy prefektura nosiła nazwę Tosa, była ona znana z bardzo często

odbywających się tak walk psów. Na początku rasa Akita była silniejsza niż Tosa, ale z czasem sytuacja odwróciła się, gdyż Tosa była krzyżowana z rasami europejskimi.

Akity i Tosy były ze soba krzyżowane, czego rezultatem jest potomstwo nazywane „Shin Akita”.

Tosa Inu 土佐犬 dokładnie oznacza „Pies Tosa” dwa pierwsze ideogramy (Kanji) oznaczają dwa słowa „Tosa” i „pies”.Czasami pojawia się nazwa”TosaKen”, co również oznacza Psa Tosę. Wyraz Inu i Ken oznaczaja psa i są stosowane wymiennie. Jedyną rożnicą jest to , że wersja Tosa Ken stosowana może być częściej w wersji mówionej. Tosy nazywane są również Japońskimi Mastifami albo Japońskimi Psami do Walk z japońskiego 土佐闘犬. Tosa Touken lub Tosa Tôken, co dokładnie oznacza”Walczący Pies Tosa”.

Historia i pochodzenie

Kiedy japońscy politycy od izolacji skończyli z Restauracją Meiji ( od 1866 do 1869), coraz więcej obcokrajowców z dużymi psami zaczeło przekraczać granice Kraju Kwitnącej Wiśni. Japończycy byli zafascynowani wielkością i wytrzymałością tych zachodnich psów. W rezultacie zaczęto krzyżować psy pierwotne z psami przybyłymi. Aby stworzyć Tosę skrzyżowano Shikoku ken z Buldogami 1872, Mastify(1874). Niemieckie wyżły ( 1876) i Dogi niemiecie( 1924), Bulteriery i Owczarki Berneńsie, które były używane do

sekwencyjnych kryć.

W krótkim czasie, udało im się naprawić, typ koncentrujący charakterystykę japońskiego „Sumo”. W 1925 roku rasa była już dobrze zdefiniowana, a w 1930 roku, oficjalne stowarzyszenie zostało stworzone po to aby chronić rozproszenie rasy.

Oryginalna Tosa Inu jest odważna, ostrożna, dobrze wyważona, łagodna. Pokazuje to ogromną siłę i wysoki próg bólu.

Są prawdopodobnie jedynymi psami na świecie, które nadal używane są do legalnych psich walk. Jakkolwiek, Japończycy rozwineli rodzaj walki odpowiedni do ich mentalności, który nie jest porównywalny z notorycznymi, nielegalnymi walkami psów mający miejsce w innych częściach świata.

Walka TOS

W Japonii psy są ostrożnie rozmnażane i szkolone, a grom łowieckim, towarzyszą święte rytuały i procesje. Psie walki pomiędzy Tosami, nigdy nie powinny być krwawe czy okrutne i nigdy nie kończą się śmiercią jednego z walczących. Przeciwnie, walki planowane są, by trwały jak najdłużej, inaczej niż krwawe psie walki które często odbywają się w Europie czy USA. Pies który chce zdobyć zwycięstwo w szybki i łatwy sposób nie jest uważany za przykładnego osobnika. Podobnie do zawodników zapasów sumo, psy próbują przytrzymać jednego zawodnika przy ziemi.Jeżeli dominuje więcej niż trzy minuty ( lub pięć minut jeżeli walka trwała więcej niż 15 minut) uważa się go za zwycięzcę. Skomlący lub warczący pies uważany jest za przegranego. To samo dotyczy psa odwracającego się tyłem lub cofającego się trzy kroki od oponenta, kiedy jest atakowany. Walka bez względu na okoliczności jest kończona po 30 minutach, nawet jeżeli żaden z psów nie wykazał większej dominacji. Inaczej niż wśrod innych walczących psów, oryginalna Tosa jest świadoma symbolicznej wartości walki, respektując reguły gry i oponenta.

Jak zapaśnicy sumo, psy są klasyfikowane według hierarchii, według punktów które ostatnio zdobyły. Najlepsza „zapaśnik”Tosa otrzymuje tytuł Yokozuna, jak sławny zwycięzca sumo.

Dwa razy w wieku XX, wszystkie japoński rasy, rówież Tosa, były bliskie wyginięciu. Pierwszym powodem był kryzys żywieniowy podczas II Wojny Światowej i inwazja sił sprzymierzonych , następnie epidemia nosówki, która doprowadziła ją na skraj wyginięcia. Stowarzyszenie do ochrony Tosy, zdecydowało oszczędzić 12 Tos, które wyróżniając się swoim charakterem i typem, były najbardziej autentycznym przykładem przedstawiciela tej rasy. Wybrane psy zabrano do prefektury Aormi, na północy Japonii, rejonie najmniej uwikłanym w wojnę. Z tych 12 Tosa, pochodzi większość obecnych autentycznych Tos.

Wygląd i Temperament

Ogólnie wygląd Tosy powinien być masywny ale dynamiczny, atletycznie gibki, z ogromną szeroką głową, kwadratowym pyskiem i wyraźnie widocznym podgardlem. W przeciwieństwie do Japońskiego Związku Kynlogicznego ( JKC) i Międzynarodowej Federacji Kynologicznej(FCI) która wymaga czerwonego, jako koloru preferowanego. Tradycyjnym miastem Tosy jest miasto Kochi, które dopuszcza różne ubarwienie psów, jednolite lub pręgowane, czarne lub znakowane, srokate.

Bardzo ciężko jest znaleźć dobrą jakość Tosy poza granicami Japonii, z typowym charakterem Tosy, jak mówią japońscy hodowcy: pies który jest spokojny i cichy, ale czujny i pewny swojej siły którą użyje tylko w chwili awarii, demonstrując ogromną siłę i odwagę.

Ale nawet w Japonii rzeczy się zmieniają. Wiele wpływowych ludzi nie życzy sobie pozytywnego promowania Tosy, gdyż boją się że pies będzie odbierany inaczej, niż jako pies walczący, i że będzie łatwiej zastąpiony przez inną rasę na wystawach.

Akita Inu (3) (Akita, Pies Akita, Japońska Akita)

Japońska Akita należy do grupy szpiców ( psy północy). To inteligentny i odważny pies, ale zbytnio utrzymujący rezerwę nawet do swojego właściciela. To niesamowicie lojalny i oddany pies. Dobry stróż swojej rodziny.

Akita wzięła swoją nazwę od prefektury Akita, północnej części wyspy Honshu w Japonii. Nazwa Akita Inu nie była używana aż do 1931roku kiedy to Akita stała się „naturalnym pomnikiem kultury japońskiej”. Przed tą nazwą, psy nazywano Odate ( główne miasto Honshu w 1800 roku).

Historia i Pochodzenie

Nie wiadomo kiedy Pies Akita został udowmowiony. Razem z innymi psami pochodzenia japońskiego posiadają wspólnego przodka – średniej wielkości, z zakręconym ogonem, stojącymi uszami któregp można oglądać na starożytnej ceramice odnalezionej podczas archeologicznych wykopalisk.

Białe psy takie jak Kojiki ( czasy średniowiecznej Japonii przed chrystusem 712 ) wspomina Japońska literatura, a Nihon Shoki( Kroniki Japonii). Rysunki ze Średniowiecza późnego okresu Heian ( 898 – 1185) do czasu Kamakura ( 1182- 1332) obrazują psy ze stojącymi uszami, zakręconym ogonem i niektore z sierpowatym ogonem.

Akita została stworzona głównie jako pies walczący podczas okresu Tokugawa ( 1603-

1925). Walki psów były popularne na wschodzie, tak samo jak na zachodzie Europy. Prefektura Akita była jednym z najpopularniejszych miejsc walk, drugim miejscem była prowincja Tosa.

Na początku , Akita była silniejsza i większa niż Tosa ( dlatego chociażby jego drugie imię ShiShi Inu, co oznacza ogromny pies) ale stopniowo sytuacja między rasami się odwróciła.

Akita stopniowo traciła na popularności jako walczący pies, ponieważ inne rasy takie jak Tosa Inu ( krzyżówka z rasami europejskimi) okazały się bardziej skuteczne.Akity i Tosy były również krzyżowane, a rezultatem była rasa nazwana „ Shin Akita”.

Ze swoim wzrostem, sportowymi możliwościami i determinacją, Akita zyskała sobie pochwałę jako doskonaly łowca jeleni, dzików lub japońskich antylop, a nawet niedźwiedzi. Były używane w parach aby trzymać zwierzę do nadejścia myśliwego. Używano ich również do aportowania ptacwa wodnego, jako że są delikatne w pysku.Często były w posiadaniu arystokracji lub bogatych ludzi, jako strażnik czy lojalny kompan lub jako pies do polowań ( w szczególności w rejonie Ani).

Czując że pod Zachodnim wpływem, tradycja i historyczne zabytki ( włączając w to rośliny i zwierzęta, wyginą, Japoński rząd rozpoczął program Naturalngo Pomnika, w 1919 roku aby chronić i przywracać tradycyjną Japońską kultrę. Zachowanie ras japońskich było

częścią tego programu. Pies Akita był jednym z najbardziej zagrożonych wymarciem pośród japońskich ras, nie tylko zewzględu na liczebność ale również czystość rasy, również w związku z krzyżówkami którego dokonywano z zachodnimi rasami ( Owczarek niemiecki, Owczarek berneński, Mastif tybetański) i walczącym psem Tosa.

Głównie we wczesnym okresie XX wieku. Chociaż ochrona pomnika kultury ( w tym ras japońskich psów) powołana była w 1919 roku, ponad 12 lat trwało zanim Akita stała się oficjalnie pomnikiem żywej kultury, co miało miejsce w lipcu 1931 roku.

Oklapnięte uszy, prosty ogon, nie japońskie kolory ( czarna maska, i kolor inny niż czerwony, biały, pręgowany), zwisająca skóra były efektem skrzyżowania z Mastifem i innymi rasami europejskimi.Żeby odtworzyć całkowicie Akitę, jak na przykład zaręcony ogon i małe stojące uszy, psy znane jako Matagi ( Tohoku, nazwa oznacza łowiectwo) i psy hokkaido były włączone w program odnowy rasy.Te relatywnie czyste psy z odległych górskich wiosek zostały przywiezione do Odate, na wyspie Honshu. Ważność i utrzymanie czystości rasy były zakomunikowane hodowcom, i moment odnowy rasy rozpoczął się.

Psy Matagi były trochę większe niż psy średniej wielkości. Wyjątkiem od tego były Oyajiro-go Pana Hyoemon Kyono i Fuji-go Pana Kesakichi Takahashi, oraz Sentaro-aka Pana Keiji Takahashi, które były sławnymi psami polującymi zarejestrowanymi w Nippo we wczesnych latach 1930.

Kilkakrotnie w obecnej historii, Akita była bliska wyginięciu. Epidemia wścieklizny w 1899 i inna epidemia wścieklizny w 1924 roku przyczyniła się do wyginięcia wielu psów.

Podczas II Wojny Światowej Akita znowu prawie wyginęła, ponieważ wiele z nich , szczególnie mieszkających w miastach, zostało zabijanych dla futra lub mięsa. Policja zarządziła konfiskatę wszystkich psów za wyjątkiem owczarka niemieckiego, który używany były przez policję. Niektórzy hodowcy Akity, starali się ominąć prawo krzyżując Akitę z Owczarkiem Niemieckim.

Ponadto, z powodu braku żywości, każdy widziany, karmiąc psa był brany za zdrajcę.

Zaledwie tuzin Akit przeżyło wojnę. Jednak w latach 50 zapotrzebowanie z zewnątrz na tę rasę zwiększyło się. To przyczyniło się do podobieństwa do owczarka, piaskowego koloru , widoczne również w obecnych czasach. Z czasów rekonstrukcji, po II Wojnie Światowej, głównymi istniejącymi liniami były Ichinoseki ( odnosząca się do typu Mastifa ) i Dewa ( znana jako „ Owczarek Niemiecki Akita”. Linia Dewa pochodzi od Dewa-go, psa z hodowli Yozaburo Ito. Ichinoseki cofa się do linii Ichinosekitora -go, która była w posiadaniu bogatego Kuniro Ichinoseki.

Ichinosekitora może być odszukana już przy tak zwanym „Shin” ( „Nowa”) Akita pies walczący zwany” Gamata”, który został stworzony przez skrzyżowanie walczącej Akity i walczącej Tosy, według Mutsuo Okady.

Linia Dewa, reprezentowany przez linie Kongo, szybko zanikła, kiedy większość japońskich hodowców czuło się w niemocy stworzenia Akity reprezentującej japońską rasę z linii Kongo.

Jakkolwiek, Tetsuyuki – go i Kumomaru-go uważa się, że posiadają psy z linii Dewa.Typ Ichinnosaki, reprezentowany przez linię Goromaru, szybko zaczyna zastępować linię Dewa. Sukcesem Japońskiej Akity było oiągnięcie prze Goromaru jakim było wychowanie dwóch suk Taihei i Nikkei linie Południowej Akity.Goromaru-go nie był zwycięzcą ringu wystawowego, ale był ceniony za zostawinie po sobie świetnych Akit w Japońskim stylu.

Do lat 60 tych, Japończycy osiągnęli ponownie odbudowę i czystość Akity przez

zniechęcanie do hodowania Akit z obwisłą skórą i zbyt wielką ilością masy ciała jak również z czarną maską i innym kolorem niż czerwony, biały, pręgowany które są widziane jako rezultat krzyżówek. W północnej Ameryce, hodowcy i publiczność zakochała się w nowym typie który, został rozpoznany i uznany jako typ Amerykański Akity.

WYGLĄD

Oryginalna Japońska Akita akceptuje kolory takie jak biały, pręgowany i czerwony.Czarna maska czy obwisła skóra lub zbyt duża ilość masy nie są akceptowane i są widziane jako zbytnie krzyżowanie rasy.

W stanach zjednoczonych, Brytyjskiej Kanadzie i reszcie nie FCI , wszystkie kolory są dozwolone i nie ma różnicy między typami Akit.

Rasa została oficjalnie rozdzielone przez FCI ( główna jednostka zajmująca się rejestracją psów rasowych w Asji, Południowej Ameryce). W Ameryce ( Duży Japoński Pies) i Akita ( Japoński Pies).

TEMPERAMENT I CHARAKTER

Akita nie jest psem dla każdego. Ponieważ są bardzo inteligentne i szybko się nudzą, wymagaja wielu ćwiczeń i uwagi.Trening posłuszeństwa jest również konieczny, jakkolwiek ich dominująca natura i ciężki charakter mogą wyzolić wyzwanie w ich trenerze. Rasa nie może być zmuszana, gdyż będzię reagować na takie praktyki.Natomiast , raz pokazanie psu co jest od niego wymagane, pokazuje jego chęć do współpracy. Z delikatną i ciągłą dyscypliną mogą osiągnąć wiele!

Niektóre Akity pracują jako psy policyjne,terapeutyczne, ciągnące sanie, kilka z nich

zostało również przeszkolonych do pracy z niesłyszącymi i niewidomymi.

Akita może wykazać się agresywna, traktując małe zwierzęta jako łupy, i chroniąc swoje terytorium przed nimi i ludźmi. Ale są bardziej celebrale. Najpierw oceniają sytuację a dopiero później odpowiadają na atak. Inną charakterystyką psa jest to, że nie szczekają zbytnio. Pies jest łatwo przystosowujący się do życia w domu i jest bardzo czysty.

KISHU INU 4 ( Kishu Ken, Kyushu).

Kishu Inu 紀州犬 wziął swoją nazwę od regionu w górach w którym go hodowano, dystryktu Kishu ( Wakayama i Prefektura Mie) na południ Osaki, gdzie pierwotnie używany był do polowań na dziki. Jego najbliższymi krewnymi są Kai Inu i Pies Shikoku,ale ma również powiązanie z Hokkaido Inu. Kishu Inu różni się od Hokkaido dłuższym ciałem. Jego czaszka jest szersza niż Psa Kai i węższa niż Psa Shikoku.

Początkowo, jego kolory były znaczone podejrzanymi kolorami, takimi jak czerwony, sezamowy czy pręgowany. Jakkolwiek od 1934, jak tylko rasa została zaliczona do „pomnika natury”, tylko zdecydowane kolory zostały zaakceptowane.

To bardzo inteligentny i oddany pies rodzinny, który stał się bardzo popularnym psem rodzinnym. Kishus są czyste, ciche i słodkie.

HOKKAIDO INU (5) (Ainu Ken, Hokkaido Ken,Ainu Dog,Hokkaido Dog, choken)北海道犬

Hokkaidu Inu ( 北海道犬) lub Ainu Dog jest uważany przez niektórych jako najstarszy i „ najdzikszy” z Japońskich psów. Mówi się że, wywodzi się ze średniej wielkości psów, które

towarzyszyły immigrantom z Honshu ( główna wyspa w Japonii) do Hokkaido podczas ery Kamakura ( w 1140 roku), kiedy odbywały się wymiany między Hokkaido i Dystryktem Tohoku.

Nazywano go również „Ainu Ken”. Od 1869 roku kiedy Brytyjski gentelman T.Blakiston nazwał psa Pies Ainu, po dawnych mieszkańcach Hokkaido. „Ainu” znaczy człowiek. Właściwie, ludzie

Ainu byli tubylcami, którzy zostali wypędzeni do północnej części Hokkaido podczas przyjazdu ludzi Yamamoto.Zostali określeni przez nowych konkwistatorów, zdobywców, jako rasa „ dziwnych, białych i owłosionych”. Te cechy,zostały bardzo przerysowane, prowadząc wielu uczonych do myślenia o tym, że Ainu byli Kaukazami, którzy wydawali się „ owłosieni i dziwni”z japońskiego punktu widzenia.

Ludzie Ainu przetrwali w dzikich, często wyziębionych kondycjach jako zbieracze-myśliwi i od najwcześniejszych czasów, zawsze towarzyszył im pies który, był czczony i chowany w taki sam sposób jak ludzie.Wydaje się, że byli siedzącymi rybakami i łowcami morskimi, a ich psy szkolone były do łapania łososi w okresie wiosennym. Jedynym zwierzęciem lądowym na którego polowano był niedźwiedź, gdzie Pies Ainu z odwarznym i ostrym charakterem, udowdnił być pomocny, i doceniany za właściwą ocenę sytuacji.

Pies Ainu jest również silnie związany z Hokkaido. Jest niesamowicie oddanym inu, te psy prawie zawsze były nazywane przez japończyków Hokkaido -Ken.

W 1937 roku Hokkaido Ken został zadeklarowany jako rasa.

Budowa ciała Hokkaido umożliwia znieść ostre mrozy i ciężkie opady śniegu. To dziki i silny pies z natury.Zawsze czujny i podejrzliwy czyniąc go świetnym stróżem. Dodatkowo, będąc

nieustraszonym łowcą , jest niesamowicie lojalny i oddany swojemu właścicielowi.Żeby mu pokazać, że jest zadowolony z tego że go widzi, Pies Hokkaidu wyje jak wilk. Jest impulsywny i szybki i ma lekki chód. Kolor sierści najczęściej czerwony lub biały, ale czarny, sezamkowy, pręgowany również występują. Większość psów ma czarne plamki na języku, sugerując genetyczny związek z przodkami z chińskim Chow Chow i Shar Pei.

SHIKOKu INU 四国犬to jedna z ojczystych ras japońskich. Średniej wielkości pomiędzy Akitą i Shibą. Był hodowany do polowań, glównie do polowań na jelenie i niedźwiedzie w górskiej prefekturze Kochi. Dlatego czasami jest nazywany Psem Kochi.

Badanie z 1930 roku przeprowadzone przez japońskiego kynologa Haruno Isogai sklasyfikowało wszystkie japońskie psy i trzy kategorie psów: duże, średnie i małe. Shikoku należy do Shika -Inus, średniej wielkości psów. Inne średniej wiekości psy to Kai Inu i Kishu Inu. Są podobne do siebie podobne kolorystycznie i tylko niewielkie różnice w wielkości i morfologii. Shikoku inu będąc najmniejszym z trzech Shika Inus. Jak Pies Kai ,Shikoku Inu był używany do polowań na jelenie . Zdefiniowano 3 typy rasy: Awa, Hongawa, i Hata, wszystkie nazwane od miejsca w którym rozpoczęto hodowle w prefekturze Shikoku. Hodowlany rejon Hongawa był najbardziej odległy, psy hodowane w tym rejonie były najbardziej czyste i uważane za najlepszy typ. Psy Shikoku są majbardziej twarde i wystarczająco zwinne, aby pokonywać górskie rejony. Są idealnym kompanem dla osób uprawiających sporty.

Są bardzo aktywne i energiczne na zewnątrz , ale bardzo ciche i spokojne wewnątrz.Shikoku jest psem bardzo inteligentnym i szybko uczy się. Nie są tak uaparte i samodzielne jak pozostałe japońskie rasy, ale nadal nie jest to pies dla każdego.

KAI INU 甲斐犬
(Japoński Kai Dog, Tora Dog, Kai Ken)

Kai Inu 甲斐犬

Wywodzi się ze średniej wielkości rasy psa, który żył już w starożytnych czasach. Została ustalona jako rasa w dystrykcie Kai ( Prefektura Yamanashi), która otoczona jest górami. Rasa uważana za niezmordowaną, na każdą pogodę do polowań. Tak jak inne japońskie psy, pies Kai jest krępy, typu szpic z grubą szyją, stojącymi uszami i zakręconym ogonie. Można go odróżnić od innych psów japońskich przez węższą czaszkę. Innym imieniem którym nazywany jest pies to „Kai-tora-ken”, tora oznacza tygrysa. Hodowcy rasy wierzą, że dziki pies , nieposkromiony, miał wpływ na nazwę rasy, ale większe prawdopodoieństwo, że został wzięty od koloru psiej sierści. Cechą charakterystyczną psa jest niewątpliwie jego czarna ( Kuro-Tora), czerwona ( Aka-Tora) lub

czerwono czarna (Chu-tora) pasiasta sierść. Szczeniaki rodzą się w jednym konkretnym kolorze a pasiaste umaszczenie wychodzi kiedy szczeniaki dorastają, ale nie przed 6 miesiącem życia.

Jako ówczesne psy myśliwskie matagi, używane byly na polowanie na niedźwiedzie.Ze swoim dzikim temperamentem Pies Kai, przez długi czas uważany był za zbyt gruboskórnego i nie nadającego się na psiego, domowego towarzysza, Jakkolwiek żyjąc z ludźmi, pies jest psem jednego właściciela i zawsze jest wobec niego lojalny.Rasa dołączyła do grona „ naturalnych monumentów” w 1934 roku.

JAPOŃSKI TERIER 日本テリア

Historia psa sięga XVII wieku. W Japonii te małe psy były krzyżowane z małymi pointerami i tubylczymi psami. Japoński terier to równowaga kwadratowego psa, najczęściej z czarną głową z dominującą bielą reszty ciała usłaną czarnymi plamkami. Początki rasy nie były łatwe. Pies który wywodził się od Teriera Nihon nazywał się KURO, co było rezultatem krzyżówki Angielskiego Teriera i Małego Bullteriera. Kuro urodził się w 1913 roku w Kobe. Kuro był czarnym psem lub brązowym z białymi znaczeniami. Miał silne mocne nogi, stojące uszy, duże oczy i okrągłą głowę. Kolejny przodek rasy Nihon urodził się w Kobe w 1918 roku.Miał na imię Shiro, był synem Kuro i Kame ( suczka o krótkim włosiu fox teriera żyjąca w Japonii o nazwie rasy Terrier Kobe).Shiro był bardzo inteligentnym psem, mierzył 36cm , miał piękną sierść i malutki ogonek. Był wystawiony na psiej wystawie w Kobe w 1919 roku, w której oceniany był jako terier. Shiro był entuzjastycznie przyjęty przez widownię. Mając 8 lat Kuro zamieszkał w Osace w 1921 roku.W tym samym roku Kuro i suczka Merry ( krótkowłosa Kobe terier , czarna w brązową głową, białymi znaczeniami na sierści tego rodzaju psy hodowane tylko w Osace) i potomek o nazwie Tarou ( Pan Yamakazi jako hodowca). Ten pies był wyglądający bardzo podobnie do istniejącego gatunku. Pies był uznany jako przodek rasy Nihon terier.

Tarou wywodzi się z czystej linii Tarougougiku i chodowli Edogiku czli hodowla bardzo zbliżona do ideału.

Przez następne siedem czy osiem lat, hodowcy w Japonii starali się stworzyć ideał nowej rasy. W marcu 1928 urodziłą się Cherry, które ojcem był znany Tarou.W tym samym roku Cherry przeniosła się z Osaki do Kobe.

Ponownie w 1928 roku, syn Johna ( Terier Kobe) i Rhi ( suczka czarnego teriera, hodowca Mr. Nishikawa).Kompozycja ciała i włosów Króla była z linii Hujigou i Naniwa. W 1929 w Osace następca psów o imieniu Mary i Queen ( terier Kobe od Pana Kobayashi) urodził się John .

Przodkowie tej rasy przybyli razem z holenderskim żeglarzami do Japonii. Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania przybyłych psów podobnych do foksterierów. Pies nazywany jest również Nippon Terier lub Nihon Terier. Psie standardy rasy nie były sformalizowane aż do 1930 roku, czego dokonał Japoński Związek Kynologiczny. Inne Związki Kynologiczne jak np. brytyjski zaakceptowały rasę w 2006 roku. W obecny czasie występuje w Japonii, ale jest obecny również w krajach europejskich i Ameryce.

Pies jest bardzo wesoły, żywiołowy i inteligentny.Często stanowi kompana domowego i nie spełnia

jak wcieśniej przeznaczenia, psa tępiącego szkodniki.

Bardzo delikatny, a nawet czasami uważny ale potrafi być zaciekły goniąc na przykład wiewiórkę.

( która może być większa od niego!).Japoński terier jednakrze świetnie odnajduje się też na kolanach u właściciela. Rasa jest znana ze swojej siły i charakteru.

Dużym krokiem do przodu był rok 1930, kiedy większość psów przyszła na świat, psy które dały początek obecnej lini rasy.

W styczniu 1930 roku urodził się w Osace GREE, ojcem był Terrey ( hodowca Pan Kato) a matką John . To był pies który zachował oryginalną linię Kuro.

27 marca 1930 roku Chee który, również urodził się w Osace, jego ojcem był Terrey a matką Huku ( terier Kobe).

W kwietniu urodził się Pee, jego ojciec Cherry, matka Puris( ta sama linia co Kuro), która przeniosła się do Kobe.

W maju tego samego roku urodził się w Osace Tarou., kombinaja Hero i suki Merry ( terier Kobe) Tarou był jednym z psów z linii Kojirou która była w Chugoku.

Sierpień 1930 był miesiącem narodzin Pearl, który urodził się w Osace.

W grudniu 1930 roku w Osace , urodziła się suczka Jack. Suczka należała do Tamura Kikujiro. Jack jest uważana za najbardziej idealną z japońskich terierów ( Nihon Terier), która ożywiła

obecną wersję rasy.

Dwa lata później ugruntowano Nihon terier Club w Japonii, która wskazała standard dla rozwoju rasy.

JAPONSKI SZPIC(日本スピッツ

Jest małej lub śrdeniej wielkości psem w typie szpica. Japoński szpic jest psem kompanem. Na świecie są różne standardy ideału rasy psa linealnego, ale rasa jest zawsze większa niż ich mniejszy kuzyn Pomeranian. Rasa powstała w 1920 i 1930 roku, hodując równocześnie różne typy szpiców. Są rozpoznawane przez większość związków kynologiczych, z wyjątkiem Amerykańskiego, w związku ze zbytnim podobieństwem do białego Pomeraniana, Amerykańskiego psa Eskimo i Samoyeda. Podczas gdy stanowią zupełnie nową rasę, stają się całkiem popularne z powodu swojego dobrego charakteru i innych cech pozytywnych.

Największym problemem zdrowotnym rasy są zwichnięcia rzepki, mniejszym problemem jest skłonność do kataru ocznego. Mogą sprawiać wrażanie psów stróżujących , ale w rzeczywistości są psami towarzyszącymi i wolą być aktywną częścią rodziny.Mogą wydawać się puszyste, ale w rezultacie są psami o niskich wymaganiach kosmetycznych, gdyż ich sierść ma budowę teflonu.

WYGĄD

Japoński Szpic jest małym psem, około 33 cm w kłębie. Z kwadratowym ciałem, głęboką klatka piersiową, i bardzo obfitym białym pokryciu. Sierść składa się z włosia zewnętrznego i podszerstka.

Z krótszą sierścią na pysku i uszach a także na przednich i tylnich kończynach. Kryza z dłuższym włosem okala szyję. Pies z zaostrzonym pyszczkiem i trójkątnymi spiczastymi uszami. Ogon jest długi, obficie pokryty sierścią. Noszony zakręcony na grzbiecie.Białe futro kontrastuje z czarnymi poduszkami na łapach i paznokciami w tym samym kolorze, czarnym i ciemnymi oczami.Duże owalne oczy są ciemne i pochyłe, z bialymi rzęsami, i czarnym nosem , wargami i obwódkami oczu. Pyszczek japońskiego szpica jest ziemniakowaty.

Dzielą wspólne podobieństwo z Białym Pomeranianem, Samoyedem i Amerykańskim psem Eskimo.

Rozmiary Psa idealnego różnią się. Idealny rozmiar dla psa to 30-38 cm w kłębie oczywiście suczki są mniejsze.W Wielkiej Brytanii rozmiar to ok 34-37 cm. i 30-34 dla suk, taka sama wielkość psa jest dla zawiązku kynologicznego w Australii. W Nowej Zelandii idealnym rozmiarem

jest 30-40 cm. Dla psów i 25-35 cm dla suk. Kanadyjski wiązek Kynologiczny dla psa wyznacza 30 cm a suki równocześnie adekwatnie mniejsze. Amerykański Związek Kynologiczny opisuje idealną wielkość jako 30.5- 38.1 cm. Dla suk i 30.5 – 35.5 dla psów.

Hodowcy w Japonii w 1920 i 1930 roku stworzyli Japońskiego Szpica łącząc sporo ras Szpiców. Rozpoczeli z białym niemieckim szpicem, który pochodził z półncno wschodniej części Chin do Japonii, gdzie był wystawiony w 1921 w Tokio. Pomiędzy 1925 a 1936 rokiem , różne małe rasy szpiców były importowane i łączone ze sobą aby uzyskać zamierzoną rasę. Standard

zaakceptowany przez Japoński Związek Kynologiczny ustalono po II Wojnie Światowej. Rasa stała się popularna w Japonii w 1950 roku i została eksportowana do Szwecji w 1950 roku. Stamtąd rasa dostała się do Szwecji i Związek Kynologiczny rozpoznał rasę Szpica Japońskiego jako Psa użytkowego . Rasa rozprzestrzeniła się po całym świecie włączając Indie, Australię i Stany Zjednoczone i jest rozpoznawalna przez większość agnlojęzycznych krajów. Przez różne grupy zakwalifikowana do różnych grup. Kanadyjski Związek zalicza je do 6 grupy psów nie sportowych, również Związek Nowozelandzki. Podczas gdy Australijski Związek zalicza je do 7 grupy ( nie sportowych) do Psów Północnych. Amerykański Związek nie rozpoznaje tej rasy, gdyż jest zbyt podobny do Amerykańskiej rasy Szpica, Amerykańskiego psa Eskimo.

ZDROWiE

To bardzo zdrowa rasa z niewielkimi genetycznymi problemami.Głównym problemem Japońskiego Szpica jest rozwinięte Zwichnięcie Rzepki, stan w którym rzepka przemieszcza się. Problemem mogą być też oczy, gdzie kanaliki łzowe są bardzo małe, albo alergia na wysoką trawę lub stres.To w małym przypadku efekt poważnego problemu z oczami,

Smiertelność

Żywotność to około 10-16 lat. Ta długowieczność czyni rasę jedną z najdużej żyjących.

TEMPERAMENTEM

Pies aktywny, lojalny i mądry. Japońskie szpice są znane z ich wielkiej odwagi, miłości i oddania. Czyniąc je świetnymi psami stróżującymi i idealnymi towarzyszami dla osób starszych i małych dzieci.Większość japońskich szpiców jest dobrymi stróżami , pomimo swojego małego rozmiaru, ponadto mają tendencję do szczekania przed zbliżającymi się nieznajomymi. Japoński szpic jest przede wszystkim psem towarzyszącym, pragnącym uwagi i miłości, wolą być członkami rodziny. Są znane ze swojej lojalności. Uwielbiają być aktywne w szczególności na zewnątrz.Są inteligętne, figlarne, uważne i posłuszne , a w szczególności kochające dzieci.W przeciwieństwie do innych psów, Japoński Szpic będzie miał zakręcony ogon na grzbiet. W niektórych przypadkach uważane jest to za dowód agresji ale w przypadku Japońskiego Szpica, to normalny stan.

OPIEKA

Japoński Szpic może tolerować zimną wodę ale, jako że został wyhodowany jako pies towarzyszący, woli mieszkać w domu otoczony ciepłem rodziny. Po mimo tego że mogą mieszkać w mieszkaniu, potrzebują sporej dawki czasu do harców na świerzym powietrzu.

TOALETA

Pomimo wyglądu japońskiego szpica ze śnieżnobiałym futrem, są mało wymagającą rasą.. Są bardzo czyste, nie wydalają psiego zapachu. Spowodu rodzaju włosa , błoto i brudy odpadają a sierć można łatwo wyczyścić.Jakkolwiek spowodu grubej sierści , częste szczotkowanie jest wskazane. Sierść Japońskiego Szpica jest suchsza niż innych ras.

Niektóre źródła twierdzą że pies nie powinien być często kąpany to znaczy więcej niż

raz na 2 niesiące, gdyż kosmetyki wypłukują naturalna ochronę ze skóry psa, To może spowodować przesuszenie skóry i swędzenie. Sierść powinna być czesana 2 razy w tygodniu, i używając szczotki która dosięga jak najgłębszych warstw sierści. W taki sposób zapobiegniemy kołtunienia.Utrzymywanie higieny tego psa jest stosunkowo łatwe w porównaiu do innych ras.

JAPOŃSKI TERIER (日本テリア Nihon Terier

To mały terier z Japonii. Wierzy się, że przodkami tej rasy były fox teriery i pointery, włączając tubylcze psy. Pies jest równiż znany pod nazwą Terier Nippon. Rasa jest rzadka nawet w Japonii.

WYLĄD

Japoński terier jest zrównoważonym kawdratowy psem, najczęściej z czarną głową i białym tłowiem usianym białymi kropkami.Uszy są wysoko zawieszone,sierść krótka , gładka i przylegająca. Ogon może być kopiowany.

TEMPERAMENT

FCI określa rasę jako” żywotny i wesoły charakter”.

HISTORIA

Wierzy się że przodkowie Japońsiego Teriera przywiezieni byli przez Holenderskich żeglarzy do Nagasaki. To był jedyny otwarty port na wschodzie w XVII wieku.Nie jest pewne czy psy były holenderskimi Boerenfox ( jak holenderski Fox Terier w Anglii) lub niemiecki Pincher w Niemczech. Zastanawiono się również, czy psy nie zostały przywiezione przez angielskich żeglarzy.Psy były bardzo popularne w portach Nagasaki, Kobe czy Yokohamy.

Według Japońskiego Związku Kynologicznego rasa nie została uznana aż do roku 1920 roku, kiedy zaczęli bardziej selektywną hodowlę od protoplasty Teriera Kobe. Japoński Terier został uznany przez JCK w 1930 roku. Rasa jest znana w Japonii jak i na kontynencie europejskim.

Powyżej zostały omówione istniejące rasy psów japońskich. Poniżej, aby dopełnić pracę, wspomnę o rasach już nie istniejących, a na pewno mających wpływ na obecne japońskie rasy psów.

SAKHALIN HUSKY

Pies znany również jako Sakhalin Husky. To rasa psa typu szpicowatego jak pozostałe japońskie rasy psów. Pies Sakhalin uważany jest za prekursora psa Akity. Wielkość psa wachała się pomiędzy 56 i 66 cm w kłębie a waga pomiędzy 30 i 40 kg. Ich uszy były małe, sterczące,często opadające do przodu. Rasa rozpoznawana była w kilku kolorach również takich jak ryżowo rudy i czarny. Włos gęsty podobne do włosia Psa z Grenlandii.

Uważa się że rasa wywodzi się od japońskiej wyprawy na Antarktykę, która pilnie ewakuowała się i zmuszona była do zostawienia 15 sań z psami. Badacze wierzyli że grupa wsparcia przyjedzie w ciągu paru dni , dlatego zdecydowali się zostawić psy przywiązane na zewnątrz , z niewielką ilością jedzenia , jakkolwiek pogoda pogorszyła się i pomoc nie nadeszła.

Zaskakująco, prawie rok później nowa wyprawa dotarła w to samo miejsce i odkryła dwa psy z pozostawionej grupy.”Taro” i „Iro” przeżyły stając się równocześnie bohaterami.

Taro wrócił do Sapporo , i żył w Japonii na Uniwersytecie Hokkaido do swojej śmierci w 1970 roku. Po jego śmierci zwłoki spreparowano psa umieszczono w japońskim muzeum uniwersyteckim. Jiro zmarł na Antarktyce w 1960 roku z naturalnych przyczyn, a jego pozostałości znajduja się w Narodowym Muzeum Japonii w Parku Ueno.

WILK HOKKAIDO

Znany jako Wilk Ezo (エゾオオカミ（蝦夷狼） Ezo Ōkami Canis lupus hattai , znany jako jeden z ras wilków, które były nazwane Japońskimi Wilkami. Drugi to Honshū wolf.

Ten endemiczny japoński wilk występował na wyspie Hokkaido. Wilk Hokkaido był większy niż wilk Honshu, bardziej zbliżając się wielkością do zwykłego szarego wilka.

Wilk Ezo był wymarłym gatunkiem, i wyglądem był zbliżony do wilka szarego. Tak jak wilk Honshu wywodził się od syberyjskich wilków z Azji , chociaż wilki z Hokkaido utrzymały wielkość swego przodka.

Wilk był zagrożeniem dla rancza dlatego pozbywano się go na wszelkie sposoby, również poprzez

chemiczną exterminację.

Podczas gdy Wilk Hokkaido wyginął, mówiono jednak o jego obecności w mieście Sapporo, ale nigdy tego nie potwierdzono.

Wilk Hokkaido wyginął podczas restauracji Okresu Meiji, który obejmuje okres lat 1868 do 1912.

WILK HNSHU ( extinct )Canis lupus hodophilax) znany jako Japoński Wilk (ニホンオオカミ（日本狼）, yamainu (ヤマイヌ（豺、犲、山犬） pies z gór lub po prostu (オオカミ（狼） wilk. Jest jednym z wymarłyh szarych wilków kiedyś endemicznych dla Japońskich wysp. Wilk Honshu zajmował wyspę Honshu , Shikoku i Kyushu. Drugim podgatunkiem był Wilk Hokkaido, tubylec wyspy Hokkaido.

Wilk Honshu były mniejsze od szarych wilków. Były najmniejszym gatunkiem Canis Lups. Mierzyły około 30 cm w ramionach i 90cm długości. Ich populacja zaczęła ginąć w 1732 roku kiedy rozpoczęłą się fala zakażeń wścieklizny.

KAIN KEN( ケインケン )

Jena z ras psów należących według klasyfikacji FCI, do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy.

Rasa ta powstała w XVIII w . Wywodzi się od średniej wielkości psów żyjących w dawnych czasach w Japonii. Pochodzi z rejonów miasta Kai, które obecnie jest pod prefektórą Yamahashi. Hodowane były jako psy myśliwskie. Do zachowania rasy w czystości przyczyniła się ich silna skłonność do tworzenia sfor . W 1934 roku rasa została uznana za „ pomnik przyrody”.

Psy tej rasy są zdecydowane i niezależne , jak większość ras pierwotnych. Są bystre i czujne, wykorzystywane do polowań na dzikie ptactwo, dziki i jelenie.

Pies jest krzepki i mocnej budowy. Posiada cechy charakterystyczne dla psa żyjącego w górskim terenie.Szczęnięta Kai rodzą się czarne ale w okresie dorastania nabieraja pręgów.